ลืมแล้วหรือไร คำสัญญาที่เคยให้กันไว้ก่อนจาก “โตขึ้นพี่จะแต่งงานกับยี่หวานะ ยี่หวาจะเป็นเจ้าสาวของพี่” ขณะที่คนหนึ่ง ‘รอ’ แต่อีกคนกลับ ‘ลืม’ หนำซ้ำยังควงผู้หญิงใหม่มาเย้ย จำไม่ได้แม้แต่ผู้หญิงที่เป็นรักแรกและเคยสัญญากันไว้ว่าจะแต่งงานกัน ที่เลวร้ายไปกว่านั้น เขายัง ‘เกลียด’ ที่เธอเป็นมารทำลายความรักของเขา ดังนั้นแม่ถูกผู้เป็นแม่บังคับให้ต้องแต่งงาน หวันยิหวาจึงเป็นได้แค่เจ้าสาวนอกหัวใจของผู้ชายที่ตัวเองรักมาตลอดเท่านั้น “ไม่ต้องช่วย....อย่ามาทำสำออยที่นี่ เพราะที่ตรงนี้ไม่มีใครคอยให้ท้ายเธอ” ภูดิษดึงแขนของกุลนิภาให้ลุกขึ้นเต็มแรงและดุนหลังเธอให้เดินเข้าไปใกล้เอวิกา “พี่ภูพากรีนมาที่นี่ทำไมคะ” กุลนิภาหันมาถามภูดิษด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาต้องพาเธอมาที่นี่ด้วย “พาเธอมาดูให้เห็นกับตาตัวเองยังไงละ ว่าเธอได้ทำให้คนอื่นเขาเป็นทุกข์และเดือดร้อนมากแค่ไหน เธอทำให้คนรักของฉันต้องเป็นแบบนี้ และถ้าวิเป็นอะไรไปฉันจะเล่นงานเธอให้ถึงที่สุด” ภูดิษพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน พร้อมออกแรงบีบไหล่สองข้างของหญิงสาวเต็มแรงด้วยความโกรธ “แต่กรีนไมใช่คนตัดสินใจเรื่องนี้นะคะ พี่ภูก็รู้” กุลนิภาพยายามที่จะอธิบายให้ภูดิษเข้าใจ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความต้องการของคุณปิยะฉัตรผู้เป็นแม่ของเขา “ถ้าเธอไม่ออดอ้อน แม่ฉันคงบังคับไม่ลูกหรอก ทั้งที่ท่านไม่เคยเป็นแบบนี้ และถ้าเธอช่วยฉันปฏิเสธสักนิดเรื่องราวทั้งหมดมันคงไม่ต้องเกิดขึ้น” ภูดิษตะคอกเสียงดังใส่หญิงสาวอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ “ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” เอวิกาได้ทีเห็นภูดิษโกรธจัดจนแทบจะฆ่ากุลนิภาได้ เธอจึงออกปากไล่หญิงสาวให้ออกไปจากที่ตรงนี้ “ไม่ได้ยินหรือไง วิเขาไม่ต้องการเห็นหน้าเธอออกไปซะ” ภูดิษพูดและชี้นิ้วไปที่ประตู เอวิกาได้ยินถึงกับยกยิ้มที่มุมปาก เพราะสิ่งที่ภูดิษทำเป็นการตอกย้ำอย่างดีว่าภูดิษยังรักและหลงเธออยู่ เธอไม่คิดเลยว่าแผนการของเธอครั้งนี้จะสำเร็จได้ง่ายดายโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมากเลย “จะให้กรีนไปไหนคะ ในเมื่อเรามาด้วยกัน” หญิงสาวถามออกไปอย่างหวาดหวั่น เพราะไม่รู้จะไปที่ไหนและไปอย่างไร ก็ในเมื่อเขากับเธอมาด้วยกัน อีกอย่างตั้งแต่เด็กจนโตเธอก็อยู่ที่เชียงรายตลอด จะจากบ้านไปไกลหน่อยก็ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่ และทุกครั้งที่มากรุงเทพเธอก็มาพร้อมคุณปิยะฉัตรแม่ของเขา “มันเรื่องของเธอจะไปตายที่ไหนก็ไป” ภูดิษตวาดออกไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดและลืมตัว กุลนิภาได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าเขาอย่างเว้าวอน “ไม่เข้าใจหรือไงว่าจะไปตายที่ไหนก็ไป” ภูดิษกระชากแขนหญิงสาวและเหวี่ยงออกไปนอกห้องของน้ำอิงค์ กุลนิภายืนนิ่งมองหน้าภูดิษสักพักก่อนจะวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้นไม่แบบคิดชีวิตด้วยความเสียใจและน้อยใจในสิ่งที่ภูดิษทำกับเธอ หญิงสาววิ่งออกมาจากคอนโดของน้ำอิงค์โดยไม่ได้สนใจสองข้างทาง หรือแม้แต่ผู้คนที่เดินสวนไปมา จนกระทั่งมาหยุดแถวป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งห่างจากคอนโดของน้ำอิงค์พอสมควร