“พัชรา” เธอเป็นเด็กกำพร้าที่พลัดพรากจากครอบครัว ไร้ซึ่งหัวนอนปลายเท้า แม้จะสอบชิงทุนจนได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา แต่ทางด้านความรักแล้วเธอกลับถูกกีดกันทุกวิถีทาง สุดท้ายเมื่อเธอได้พบกับครอบครัวอันเป็นที่รักที่เคยจากกันมา แต่ต้องแลกกับการที่เธอต้องจากเขาไปตลอดกาลอย่างนั้นหรือ? “รักเรานี้จะนิรันดร์” หลังภาพคู่บานนั้นเขียนไว้ด้วยลายมือของเขา ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ เธอจะปกป้องความรักของเขาไว้ด้วยความเสียสละ ความรักที่เธอมีต่อเขาจะนิรันดร์ตลอดไป ต่อให้แลกด้วยชีวิตของเธอไปมันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง “ธีรวัจน์” เขาเสียใจจนแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าเธอทิ้งเขาไป ผู้หญิงใจดำคนนั้นทิ้งเขาไปทันทีที่รู้ว่าเขาอาจจะเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิต หัวใจของเธอทำด้วยอะไรเขาไม่รู้ แต่หัวใจของเขาไม่ได้แกร่งถึงเพียงนั้น เพราะถ้าไม่ใช่ลูกผู้ชายเขาก็คงจะนั่งร้องไห้เสียหายหนต่อวัน นับตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าไม่มีแม้เงาของเธออยู่เคียงข้างอย่างที่เคยจะเป็น “ทำไมจะทำไม่ได้ ก็ในเมื่อฉันไม่มีความสุขเธอก็ไม่ควรจะมีความสุขเหมือนกัน แล้วก็อย่าคิดนะว่าที่ฉันทำเพราะต้องการจะรื้อฟื้นอะไร ผู้หญิงอย่างเธอมันไม่ได้มีค่าอะไรสักนิด สิ่งที่ฉันทำมันก็เป็นการแก้แค้นเท่านั้น ในเมื่อฉันเคยอยู่อย่างไม่มีความสุข เธอเองก็จะต้องไม่มีความสุข ลองพลัดพรากจากคนที่รักดูบ้างสิพัชราว่าเธอจะรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นได้ขนาดไหน” เขาบอกออกมาอย่างข่มความรู้สึกปวดปร่าไว้ในใจ