ชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อ 'ไฉ่หง' นอกจากจะสูญเสียความทรงจำแล้วฉันยังเกือบถูกรุมโทรม แต่ฟ้ายังมีตาส่งคนดีมาช่วยไว้ได้ทัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นของฉันกับเขา ตั้งแต่ที่ฉันตามมาเพื่อตอบแทนบุญคุณของเขาฉันกลับได้รับแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์ สายตาที่เบื่อหน่ายและหงุดหงิดใจเวลาเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่นานวันเข้าหัวใจฉันกลับไม่รักดีแปรเปลี่ยนจากแค่ต้องการตอบแทนพระคุณกลับกลายเป็นอยากครอบครองหัวใจเขา “อย่าเสนอหน้าเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวฉันอีกเป็นครั้งที่สอง” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังรอดไรฟันนั้นยังไม่น่ากลัวเท่ากับแววตาที่เหมือนราชสีห์กำลังอยากฉีกกระชากร่างของเหยื่อที่ไม่มีค่าตรงหน้า “หงส์เป็นห่วงนี่คะ ว๊าย!” แค่เอ่ยคำว่าเป็นห่วงแค่นี้ คนใจร้ายถึงกับผลักฉันล้มลงพื้นอีกครั้ง “เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่เคยอยากได้ไอ้ความเป็นห่วงจากผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น” ‘คนไม่มีสิทธิ์ ต่อให้ดิ้นให้ตายยังไงมันก็ไม่มีสิทธิ์อยู่วันยันค่ำ จำใส่หัวสมองน้อยๆ ของเธอเอาไว้ไฉ่หง’ แต่ในวันที่ฉันกำลังจะตัดใจจากเขา ยูกิกลับกลายร่างเป็นเทพบุตรหลอกล่อหัวใจฉันให้พองโตอีกครั้ง “ปากแตก” สายตาดุดันกำลังต่อว่าฉัน “อื้อ เจ็บ” ฉันบอกเขาทั้งๆ ที่เขายังค้างนิ้วไว้ที่ริมฝีปากไม่ให้หุบติดกัน “แบบนี้ต้องรักษา” ฉันกำลังงงกับคำพูดของยูกิ แต่ก็เข้าใจในเวลาต่อมา คำว่า ‘รักษา’ ของเขามันเผด็จการที่สุด ยูกิโฉบริมฝีปากหนาของเขามาใกล้ริมฝีปากบางของฉัน ลิ้นชื้นสีแดงระเรื่อถูกส่งออกมานอกริมฝีปากหนานั่น แตะลงยังริมฝีปากด้านในฉันที่เป็นแผล ความรู้สึกแสบเมื่อมีอะไรแตะโดนแผลไม่ส่งผลต่อหัวใจฉันเท่ากับความเสียวซ่านที่ถูกปฏิบัติด้วยความอ่อนโยน ฉันได้แต่ท่องจำเอาไว้ในใจตลอดเวลา ‘เจ็บแล้วจำคือคน แต่ถ้าเจ็บแล้วยังจะทนเธอจะตายเข้าสักวัน ไฉ่หง’ แล้วแบบนี้ฉันจะเลือกเดินทางไหนดี ระหว่าง ปล่อยให้หัวใจเดินตามสิ่งที่ปรารถนา หรือ หักดิบหัวใจดวงน้อยๆ ของตัวเองเสียแต่เนิ่นๆ