ปานชีวา มองหน้าโมรินทร์ เธอเติบโตมาด้วยกัน กับความรู้สึกที่มากกว่าความเป็นพี่น้อง ซึมซับความใกล้ชิด นอนด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ถ้าต้องมีใครคนหนึ่งจากไป เหมือนหัวใจไร้อากาศ เธอจะอยู่ได้อย่างไร “นอนเถอะ…ปานง่วงแล้ว” ปานชีวาลุกขึ้น เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดประตูตู้เสื้อผ้าใช้เป็นที่ปกปิดสายตา เธอปลดผ้าขนหนูออกแล้วสวมชุดนอนยาวแค่เขาสายเดี่ยว ทุกการเคลื่อนไหว อยู่ในสายตาของโมรินทร์ กับความคิดว่า อยู่ดีๆ ทำไมปานชีวาถึงพูดเรื่องแต่งงานขึ้นมา มีอะไรที่เธอยังไม่รู้เหรอ…ปานชีวาเอียงตัวขึ้นมาบนเตียงกว้าง เธอเอนกายนอนลง สองร่างบางขยับกายเข้ามาชิด ส่งแขนกอดกันและหลับไป