“นี่คุณ จะทำให้ฉันอายไปถึงไหน คนอื่นเข้าใจผิดหมดแล้วเห็นไหม” เธอทุบกำปั้นลงบนอก เปรมใช้ไหล่เปิดและปิดประตูก่อนจะพาเธอไปที่เตียง อมิตามองเตียงกว้างอย่างตกใจ พอแผ่นหลังสัมผัสความเย็นของฟูกเธอก็ดีดตัวขึ้น “จะไปไหนมานี่ มาให้ลงโทษซะดีๆ โทษฐานที่ทำให้ผมห่วงคุณเป็นอาทิตย์” เปรมทาบตัวลงไปทับและกกกอดเธอไว้ในวงแขน ปลายจมูกก็ลากไล้สูดความหอมกรุ่นไม่หยุด อมิตาตกใจหัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก ยิ่งร่างกำยำบดเบียดเสียดสีกับเนื้อนุ่ม เกิดความซาบซ่านจนเธอสั่นไหว “ปล่อยนะคุณเปรม อย่าทำแบบนี้นะ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน” “ไปถึงไหนต่อไหนยังบอกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเหรอ” เขาบอกเสียงห้วน ขบเม้มลำคอขาวจนเป็นรอยแดง ร่างงามสะดุ้งน้ำตาคลอเบ้าด้วยความคับแค้นใจ “เราไปไม่ถึงไหนทั้งนั้นปล่อยฉัน” เธอดิ้น เขารวบมือบางวางเหนือศีรษะเธอ และยึดไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างก็ถอดเสื้อผ้าเธอออก อมิตาบิดตัวดิ้นรนไม่หยุดหากสุดท้ายร่างงามก็ไร้อาภรณ์หุ้มกาย “จะทำอะไร ปล่อยนะ” เธอถอยร่นหนีความเร่าร้อนของกายกำยำ แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งพันธนาการแน่นเข้าไปอีก เปรมชื่นชมโลมเลียร่างงามด้วยสายตาเร่าร้อน “ผมก็จะทำให้เรื่องของเราไปไกลกว่าที่คุณคิดไง” พูดจบเขาก็ดูดกลืนยอดถันงามอย่างหิวโหย ร่างงามสะท้านแอ่นกายตามแรงขยับของริมฝีปากร้อน