นางเดินหนึ่งก้าว เขาต้องซอยเท้าถี่ถึงเจ็ดเก้าจึงจะตามนางทัน เจ้าเป็ดแน่ใจว่าเขาเคยเป็นบางอย่างที่สง่างามกว่านี้ สูงส่ง น่าเกรงขามกว่านี้ แต่ให้คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเขาเคยเป็นอะไร...ก่อนที่จะมาเป็นเป็ด ………………………….. หนิงเฟิ่งมองเจ้าเป็ดขี้เหร่ที่วิ่งตามนางต้อยๆ ด้วยความรู้สึกเอ็นดูมากนัก มันเหมือนเพื่อนเล่นที่ทำให้นางยิ้มขำได้ทุกครา โดยเฉพาะเวลาที่มันทำท่าเหมือนหนุ่มน้อยขี้อายในยามที่ถูกนางกอด แต่ นางเพิ่งประจักษ์ในคืนวันหนึ่งว่าเจ้าสัตว์ปีกที่นางเลี้ยงไว้ในห้องนอนนั้น...มิใช่เป็ดน้อยน่ารัก แต่เป็นชายหนุ่มรูปงาม ผู้ที่มีวาจาอันแสนร้ายกาจ “ข้าคือเป็ดของท่าน” เขากระแอมออกมาอย่างเก้อกระดาก “พี่สาว ข้าขออภัยต่อท่าน ข้ารู้ว่าท่านต้องโกรธแต่เวลาอยู่กับข้า ท่านโปรดสำรวมบ้างได้หรือไม่” “สำรวมเรื่องอันใด” “ท่าน ท่านไม่ควรเปลื้องผ้าต่อหน้าข้าบ่อยนัก” หนิงเฟิ่งกรี๊ดออกมาคำหนึ่ง หน้าของหนุ่มน้อยซีดเผือดในทันใด หากไม่ใช่เพราะพวกเขากำลังสนทนากันในความฝัน ป่านนี้ทั้งจวนอ๋องคงตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของหนิงเฟิ่งอย่างไม่ต้องสงสัย “เจ้าเป็ดลามก เจ้า...เจ้า เจ้าแอบมองเวลาข้าถอดเสื้อผ้าเช่นนั้นหรือ” “มิใช่เช่นนั้น ท่านย่อมรู้ดีว่าข้าพยายามสำรวมอย่างยิ่ง แต่เป็นท่านเองที่แกล้งข้า เวลาลงเล่นน้ำท่านยังเข้ามากอดข้าเสียอีก”