อังสนาอาบน้ำไม่นานก็สวมเสื้อคลุมออกมา มือบางจับผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกขณะเดินไปนั่งม้านั่งริมหน้าต่าง สายลมเย็นสบายที่พัดเข้ามาทำให้เธอคลายร้อน แต่ไม่ได้ทำให้เรื่องราวในใจคลายไปด้วย “เฮ้อ คนอะไรไม่รู้ใจร้าย” เธอพึมพำและยอมรับชะตากรรมของตัวเอง ถ้าพี่สาวเธอมาเจอสถานการณ์แบบนี้คงทนไม่ได้ หญิงสาววางแขนกับขอบหน้าต่างตามองความเขียวชอุ่มของสวนองุ่นด้านนอก “ถ้าฉันใจร้ายเธอกับพี่สาวคงตายคามือฉันไปแล้วอังสนา” เสียงกระด้างทำให้เธอหันไปมอง และเห็นคนใจร้ายที่เธอว่าเมื่อสักครู่ยืนกอดอกอยู่ข้างประตู หน้าคมยังคงบึ้งตึงเหมือนทุกครั้งที่มองเธอ ร่างสูงเดินมานั่งริมขอบเตียง สายตาคมกวาดมองห้องสะอาดสะอ้านแล้วเหยียดยิ้ม “เก่งนี่ ทำเองได้” “คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่า ถ้าไม่มีฉันขอเวลาส่วนตัวด้วยนะคะ” เธอออกปากไล่ แต่เวหาไม่สนมองที่ว่างข้างตัว “มานั่งนี่สิ” “ไม่ค่ะ” เธอลุกขึ้นปฏิเสธ และมองเขาอย่างระวังตัว “อังสนา” เขาเรียกชื่อเธอเสียงดัง กรามแข็งแรงขบกันแน่นจนปวดหนึบ “จะมาหรือไม่มา” เขาถามพลางมองใบหน้านวลอย่างเอาเรื่อง หญิงสาวใจเสียมือกำสาบเสื้อคลุมแน่น “เอ่อ…คุณมีอะไรก็พูดมาสิคะ ใกล้แค่นี้ยังไงก็ได้ยิน” เธอพูดไม่ทันจบดีร่างสูงก็พุ่งมาคว้าแขนกลมกลึงแล้วเหวี่ยงร่างงามไปที่เตียง “ว้าย…” เธอหงายหลังบนเตียง สายเสื้อคลุมที่ผูกไว้หลวมๆหลุดออกจากกัน ชายเสื้อเคลื่อนมากองที่เอว ท่อนขานวลเนียนโชว์หราชัดเจน คนทำถึงกับนิ่งงันมองสะโพกผายและความเป็นหญิงอย่างไม่เกรงใจ “บอกดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง” ร่างสูงจับข้อเท้าเรียวกระชากมากลางเตียง แล้วทิ้งตัวลงบนร่างนุ่ม อังสนาตกใจจนหน้าซีดดิ้นรนเต็มแรง แต่ยิ่งดิ้นสาบเสื้อยิ่งแยกห่างจากกัน เผลอให้เห็นเนินอกขาวผ่อง “อย่าทำฉันเลยนะคะ” คำว่าซาดิสม์ ทำให้อังสนากลัวจับใจและพยายามร้องขอความเห็นใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ หลุบตามองปากอวบอิ่มที่เคยลิ้มรสแล้วว่าหวานซ่านทรวง ราวกับอาหารทิพย์จากสวรรค์ “เธออ่อยฉันเองนะ” เขายิ้มเยาะมองเนินอกขาวด้วยแววตาวับวาวแล้วก้มลงไปหา มือบางผลักหน้าคมออกห่าง ในขณะที่ช่วงล่างเปล่าเปลือยถูกท่อนนูนที่เหยียดขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆบดเบียดเสียดสี กลิ่นสบู่เด็กบวกกับความหอมกรุ่นของกลิ่นสาว ทำเอาหัวใจแกร่งเต้นแรง เลือดในกายสูบฉีดตามจังหวะการเต้นของหัวใจ “ฉันอ่อยที่ไหนกันคะ คุณเข้ามาเองต่างหาก” เธอเถียงเสร็จก็อยากกัดลิ้นตัวเองนัก เพราะเท่ากับไปยั่วยุอารมณ์เขาให้โมโหมากกว่าเดิม “ฉันก็มาตามคนงานใหม่ไปทำงานนะสิ” “งั้นคุณก็ลุกสิคะ ฉันจะไปแต่งตัว” มือที่ดันอกกว้างเปลี่ยนมากำสาบเสื้อคลุม เวหาคลี่ยิ้มไล้ฝ่ามือบนเนินอกอวบ “เปลี่ยนใจแล้ว ให้เธอทำงานอื่นแทน” “งะ…งานอะไรคะ” เธอถามตะกุกตะกัก อยากจะหายสาบสูญไปจากสายตาคมคู่นี้เหลือเกิน “งานบนเตียง” เขาไม่รู้เปล่าจับสาบเสื้อคลุมออก เธอก็กำแน่นไม่ยอมปล่อย “อย่ารุ่มร่ามนะ คุณให้ฉันเป็นคนงานไม่ใช่นางบำเรอนี่คะ” เธอบิดตัวไปมาเพื่อไม่ให้เขาปลดเปลืองเสื้อคลุมออกจากตัว