แม้จะเป็นแค่เมียสำรอง แต่พะนางก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ร่างกายประกอบด้วยเลือดเนื้อเชื้อไข เจ็บเป็น รักเป็น แม้จะห้าใจแค่ไหนและรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเขาเห็นเธอเป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่บนเตียง แต่ใจเจ้ากรรมก็อดรักผู้ชายใจร้ายอย่างภูสิษฐ์ไม่ได้ “เจ็บมากหรือเปล่ากะทิ” เขาถามเมื่อลมหายใจเข้าสู่ภาวะปกติ พะนางอายจนไม่กล้ามองหน้าเขา ภูสิษฐ์คลี่ยิ้มจับปลายคางมนหันกลับมาหา “อายทำไม ฉันเห็นหมดแล้ว เธอเองก็เห็นฉันหมดเหมือนกัน” ดูพูดเข้า นี่เขาไม่อายบ้างหรือยังไงนะ เธออายจนต้องลดสายตาลงมองแผงอกหนาที่มีไรขนอ่อนๆ ขึ้นรำไรแต่ไม่กล้ามองต่ำลงไปเพราะกลัวเห็นสิ่งที่ทำให้เธอแทบขาดใจ “เอ่อ ลงไปสิคะฉันอึดอัด ตัวคุณหนักด้วย” “เมื่อกี้ไม่เห็นบอก เด้งรับยังกับนางแบบหนังโป๊ซะอีก” เขายั่ว เธออายจนอยากแทรกแผ่นดินหายไปเสียตอนนี้ “คุณภู…” “ทำไม เรื่องจริงจะอายทำไม แต่บอกไว้ก่อนนะว่าเธอต้องเล่นหนังโป๊กับฉันเท่านั้น ถ้าไปเล่นกับคนอื่นฉันฆ่ามันแน่” เขาขู่และเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง “คุณแต่งงานฉันก็เป็นอิสระไม่ใช่เหรอคะ” “ฉันคิดดูก่อนว่าคุ้มกับเงินที่เสียไปหรือเปล่า” พะนางอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเขาจะกลับลำเร็วขนาดนี้ ภูสิษฐ์สบตาเอาเรื่องอย่างมีความสุข มือโลมลูบผิวเนียนนุ่มมืออย่างเป็นเจ้าของ เธอปัดมือออกแต่เขาไม่ยอมวางแมะลงบนอกอวบอีกต่างหาก