“ฟังให้ดีนะแม่สาวตัวกระจิ๋วหลิว...นี่มันบ้านของฉัน ถ้าเธอจะอยู่ก็ต้องจ่ายค่าเช่าเดือนละหนึ่งล้านบาท ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ ค่าเฟอร์นิเจอร์ ค่าที่จอดรถ อ้อ...มีค่าอนุญาตให้เลี้ยงแมวได้อีกหนึ่งตัวด้วยนะเธอ...ยัยสะระแหน่” “ไอ้บ้า...หนึ่งล้านบาท เพ้อเจ้ออะไรกัน บ้านหลังนี้ของฉัน แกแอบอ้าง ไม่ก็รับซื้อของโจรมา ...แล้วก็ดูปากฉันด้วยนะ ฉันชื่อมิ้นต์” “แหม...มิ้นต์...เปเปอร์มิ้นต์ มันก็สะระแหน่นั่นแหละคู้ณ ที่เขาใช้กินกับลาบน่ะ...อย่ากระแดะให้หรูดูอินเตอร์หน่อยเลย ” “นี่!... ด่าใครว่ากระแดะ” “ก็คุยอยู่กับเธอ คงจะไปด่าชะมดเช็ดที่ป่าเขาใหญ่ละมั้ง” “ปากจัดเป็นบ้า...ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย” “แล้วคิดว่า...สำหรับผู้หญิงที่มาปากจัดปากกรรไกรใส่ฉันก่อนอย่างเธอ ฉันควรจะมอบคำหวานๆ และความเป็นสุภาพบุรุษให้อย่างนั้นเหรอ โอ้...โนเว้โนเวย์” “หึ!...อย่าให้ฉันหลุดออกจากกรงบ้าๆ นี่ไปได้นะไอ้หนวด ฉันจะถลกขนที่บนหน้าของแกไม่ให้เหลือสักเส้นเลยคอยดู”