“จะถอดเองรึจะให้ฉันถอดให้เพ่ยเพ่ย” “ไม่!!! ถอยออกไปเลยนะ” เพ่ยหลานเมื่อได้ยินคาพูดของเฉินหยางก็รีบกอดอกแล้ววิ่งไปอยู่อีกฝั่งของห้อง “จะวันนี้หรือวันต่อๆไปคุณกับผมก็ต้องทาเรื่องอย่างว่าอยู่ดีอย่าลืมสิว่าหน้าที่ของคุณก็คือผลิต ทายาทให้ผม” “ฉะ ฉันยังไม่พร้อมนิ ขอเวลาอีกนิดนึงได้มั้ยเล่า” เพ่ยหลานพูดอย่างยอมรับชะตากรรม เธอคงหนีไม่พ้นแล้วแน่ๆหล่ะ “จะช้าหรือเร็ววันนี้ก็มาถึง มานี่เลยแม่ตัวดี ” เฉินหยางใช้วงแขนโอบรัดเอวบางเข้ามาแนบร่างกกกอดไว้เหมือนกับว่าเธอจะหนีหายไป “ปล่อยนะ ไม่งั้นถีบ!” เพ่ยหลานแหวขึ้นมาหลังจากที่โดนเขากอดไว้แน่น “ถีบหนึ่งครั้งต่อหนึ่งยก เอาสิ” คาพูดของชายหนุ่มทาเอาเพ่ยหลานถึงกับหยุดกึก “นี่ฉันจะต้องยอมคุณจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!!!”