“คุณจะบอกว่าพวกคุณมาจากพันปีข้างหน้า... นั่งไทม์แมชชีนย้อนอดีตกันมาอย่างนั้นเหรอ” หัวสมองอันสับสนของฝนปรายยังไม่หมดคำถาม คำถามที่เจ้าตัวเองยังเชื่อสุดใจว่าไม่มีทางจะเป็นไปได้ ...นี่มันไม่ใช่ในหนังไซไฟข้ามเวลาทะลุมิติเสียหน่อย “ไม่ใช่” นั่นไง... คำปฏิเสธของเขาทำเอาหญิงสาวต้องร้องในใจ “ไม่ใช่พวกฉัน... แต่เป็นเธอต่างหากที่หลุดข้ามเวลามา” ======= ฝนปรายมองตามจนร่างขาวผ่องจนแทบเรืองแสงในความมืดหายไปในห้องๆ หนึ่ง ก่อนจะละสายตากลับมาเมียงมองสังเกตอาการของชายหนุ่มก็เห็นเพียงใบหน้านิ่งเฉย แต่ครู่เดียวเท่านั้นนัยน์ตาเย็นเยียบก็ตวัดฟาดมาทางเธอจนทำเอาสะดุ้ง มือเรียวบางสีน้ำผึ้งยกขึ้นตบอกพลางลูบปลอบใจตัวเองทั้งที่ใบหน้ายังยับยุ่งที่จู่ๆ ก็ถูกมองตำหนิ ขาว สวย เซ็กซ์ บึ้ม! ขนาดนั้น ลุงยังเอาแต่สั่งเรียบ เสียงเยียบๆ เย็นๆ แล้วไอ้อย่างเรา... ที่โดนเข้าให้บ่อยๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดาแล้วล่ะ ‘หึๆ รู้อะไรไหม?’ ฝนปรายสะดุดความคิดทันที เงยหน้าขึ้นมองคนที่ส่งคำถามเข้ามาในหัวเธออย่างระแวงสงสัย แล้วคนที่ได้รับสารที่เขาสื่อจิตมาถึงก็ต้องชะงักแข็งค้าง เมื่อได้ยินถ้อยความชวนคิดไกลของอังเคิลผู้เย็นเยียบ ‘ถ้าได้เจอไม่ขาว... ไม่บึ้ม... ฉันอาจไม่เย็นอีกต่อไปก็ได้’ ======= กาลรักหนึ่งบังเกิด... เมื่อสายฝนปรายที่แสนอบอุ่น ถูกหอบพัดไปหลอมละลายหัวใจของหนุ่มก้อนน้ำแข็งแห่งยุคสามพัน ใน "รักล่วงเวลา" *นวนิยายรักลำดับที่ 1 ในชุดกาลรักหนึ่ง