เขาเรียกเธอว่า ‘คุณยาย’ เพราะเธอขี้ลืม ลืมว่าเขาเป็นพี่ชายข้างบ้านที่เคยเป็นเพื่อนเล่นกับเธอเมื่อในวัยเยาว์ โรมเป็นถึงนายแบบสุดฮอต แล้วมีหรือที่จะยอมถูกลืมได้ง่าย ๆ เมื่อเธอทำให้เขาโกรธ คนขี้ลืมก็ต้องชดใช้... ด้วยการมาเป็นเจ้าสาวของเขาเท่านั้น ! ....................... ‘หนูออกมาเล่นกับน้องนอกบ้าน แต่น้องหายไปแล้ว หนูกลับบ้านไม่ได้ หนูต้องโดนดุเอาแน่ ๆ ’ โรมนึกร้อนใจขึ้นมาเหมือนกัน เด็กหายไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ ยิ่งเขาเคยได้ยินพวกผู้ใหญ่พูดถึงเกี่ยวกับแก๊งลักพาตัวเขาก็ยิ่งสงสารน้องของเด็กคนนี้มากขึ้น แต่เขาอายุแค่สิบสองส่วนยัยเปี๊ยกที่กำลังขอความช่วยเหลือนี่ก็ไม่น่าจะเกินห้าขวบ เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากไปขอให้ผู้ใหญ่ช่วยกันหาเด็กที่หายตัวไป ‘พี่ช่วยตามหาน้องให้หนูหน่อย’ ‘น้องเราเป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ’ เขาจำเป็นต้องรู้ข้อมูลเผื่อผู้ใหญ่ถาม ‘เป็นผู้หญิงค่ะ’ เธอตอบอย่างไม่มั่นใจนัก ‘น้องตัวเท่านี้’ เธอทำมือซึ่งเท่าที่ดูก็เห็นว่าขนาดที่เธอว่านั้นใหญ่ไม่เกินลูกฟุตบอลเสียด้วยซ้ำ โรมเกาศีรษะยิกเนื่องจากเริ่มมั่นใจว่าคงจะสื่อสารกับยัยเปี๊ยกนี้ยากกว่าที่คิด ‘เดี๋ยวพี่ไปตามผู้ใหญ่ให้มาช่วยกันตามหาดีกว่า’ ‘นั่นไงคะ น้องหนู’ เด็กหญิงคล้ายเดือนยิ้มแป้นขณะที่เงยหน้าขึ้นไปมองบางสิ่งบนต้นไม้ ‘ไหนล่ะ ? ’ โรมไม่เข้าใจสถานการณ์อันแปลกประหลาดนี้นัก เด็กตัวเล็กกว่ายัยเปี๊ยกนี่จะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงขนาดนั้นได้ยังไงกัน แล้วเขาก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากแมวตัวหนึ่งเท่านั้น ‘นั่นไงคะ ในปากไอ้เหมียวไง’ ‘ไอ้เหมียวมันจะคาบคนไว้ในปากได้ยังไงเล่า’ โรมถอนหายใจ หรือว่ายัยเด็กคนนี้เพี้ยนไปแล้ว !