ทำไมต้องซิดนีย์ ฉันไปซิดนีย์เพราะอกหัก... ใช่ เหตุผลงี่เง่าแค่นั้นเอง ไม่ได้มีความดั้นด้นอยากไปเรียน หางานดีๆ ทำ หรือไปเก็บตังอะไรเหมือนคนอื่นเค้าเลย (ทั้งที่ควรอย่างมาก!) ก่อนเรียนจบ ฉันก็วางแผนไว้ว่าจะใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดา หางานทำ เก็บตังไปเรื่อยๆ พอวันที่พร้อมก็แต่งงาน มีลูก มีบ้านหลังหนึ่ง สร้างครอบครัวที่อบอุ่น แต่พอเรียนจบก็ต้องเลิกกับแฟนที่รักๆ เลิกๆ กันมา 3-4 ปี ฉันจึงต้องเผชิญกับการอกหักและความเคว้งคว้างที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต ส่งผลให้อะไรๆ ก็รวนไปหมด แผนการที่วางไว้ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยน ไม่รู้จะไปทางไหนดี “โชคดี” ที่ฉันมีแม่และญาติอยู่ที่ซิดนีย์ที่พร้อมจะสปอนเซอร์ให้ฉันไปอยู่ด้วย จึงเหมือนชีวิตถูกลิขิตไว้แล้วล่ะ ว่าต้องไปที่นั่น... ฉันตัดสินใจไปออสเตรเลียด้วยวีซ่านักเรียนหนึ่งปี ในที่ที่ไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับคนคนนั้น ฉันหวังว่าซิดนีย์จะช่วยให้ฉันลืมทุกอย่าง และได้เริ่มต้นใหม่จริงๆ สักครั้ง แล้ว 5 ปีก็ผ่านไป จากวีซ่านักเรียนกลายเป็นวีซ่าผู้อยู่อาศัยถาวร (Permanent Resident หรือ PR) จากเด็กเสิร์ฟร้านอาหารไทยกลายเป็นเอเจนท์นักเรียน ซึ่งก็ต้องผ่านอะไรมามากมาย... ซิดนีย์อาจไม่ได้ทำให้ฉันลืมทุกอย่าง หรือเริ่มต้นชีวิตใหม่เท่าไรนัก แต่สิ่งที่ซิดนีย์มีให้ฉันคือมิตรภาพและเรื่องราวจากผู้คนหลากหลายรูปแบบ ทั้งไทยและต่างชาติ ที่ทำให้ฉันมีมุมมองชีวิตเปลี่ยนไปเยอะมาก และไม่เห็นว่าการอกหักมันจะเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหนอีกเลย ชีวิตมันมีอะไรที่มีสีสันกว่านั้นเยอะ! หนังสือเล่มนี้จึงถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อเป็นทั้งบันทึกความทรงจำและคำขอบคุณแด่ทุกคนที่สอนประสบการณ์ชีวิตอันมีค่าให้แก่ฉัน ณ ที่แห่งนี้ บ้านหลังที่สองของฉัน ซิดนีย์...