“เสน่หาใดเล่า…จะเท่าเสน่หาลวง” ความสัมพันธ์ที่ไร้ความมั่นคงย่อมนำพาซึ่งการสั่นคลอนของหัวใจ การรักคาสโนวาเนื้อหอมที่มีผู้หญิงรายล้มรอบกายไม่เคยขาดทำให้หัวใจของเธอต้องทุกข์ระทม หญิงสาวจึงร้องขอให้เขาออกไปจากชีวิตของเธอเพื่อปกป้องหัวใจไม่ให้บอบช้ำไปมากกว่านี้ แต่ข้อเสนอแสนอัปยศจากเขากลับทำให้เจ็บแทบขาดใจ ‘นอนกับเขา’ เพื่อแลกกับการให้เขายอมทำตามคำร้องขอ แม้จะเจ็บร้าวไปทั้งอกแต่เธอก็ก้มหน้ารับข้อเสนอทั้งน้ำตาด้วยความขมขื่น เจ็บแสนเจ็บจนแทบทุรนทุราย เมื่อใจมันยัง ‘รัก’ ทั้งอยากปล่อยมือและอยากรั้งเขาเอาไว้ “คุณเมธยังยืนยันคำเดิมครับ” ดวงตาคมทรงเสน่ห์สบประสานกับดวงตาคู่สวยนิ่ง พรรณพัชรรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง โดยเฉพาะซีกแก้มนวลที่แดงสุกปลั่งขึ้นทันตากับวาจาที่ไม่จำเป็นต้องย้ำเตือนอีกครั้งก็รู้ว่าความหมายของมันคืออะไร นัยน์ตาคมของเขาราวกับมีมนตร์สะกดให้ลุ่มหลง ริมฝีปากสีหวานเม้มเข้าหากันอย่างสกัดกั้นอารมณ์ หอบหายใจแรงจนอกอิ่มสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ “แยมจะนอนกับคุณเมธค่ะ” ถ้อยคำที่หลุดออกไปแผ่วเบาราวกับละเมอเรียกร้อยยิ้มร้ายที่มุมปากหยัก ความร้อนรุ่มลามเลียไปทั่วดวงหน้าหวาน ฟันขาวสะอาดขบกัดกลีบปากนุ่มเบาๆ หลุบเปลือกตาลงมองที่พื้นเพื่อปกปิดความประหม่า เธอกำลังทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความถูกต้อง… “ง่ายดีนะครับ” เมธัสยกยิ้มพลาง หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเย้ยหยัน การต้อนลูกแกะตัวน้อยให้เข้าถ้ำเสือไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งเป็นลูกแกะเนื้อหวานๆ ที่ปากไม่ตรงกับใจอย่างพรรณพัชรแล้วยิ่งง่ายดายเข้าไปใหญ่ แววตาที่บ่งบอกว่ายังรัก ยังอาวรณ์และยังต้องการเขาอยู่นั้น ทำให้ชายหนุ่มไม่อาจเชื่อได้อย่างสนิทใจว่าหญิงสาวต้องการให้เขาออกไปจากชีวิตของเธอจริงๆ “คุณเมธต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ” เธอถามโดยไม่มองหน้าเขา คำพูดเย้ยหยันที่หลุดออกมาจากปากเมธัสมันทำให้เจ็บจุกไปทั้งใจ แม้เธอจะง่ายแต่ก็ง่ายกับเขาเพียงคนเดียว เมื่อประกาศิตออกไปแล้วไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้จำต้องก้มหน้ายอมรับมัน ตอนนี้พรรณพัชรสับสนในตัวเองเหลือเกิน ขณะที่พยายามตีตัวออกห่างจากเมธัสอย่างสุดความสามารถ ทว่าพอได้อยู่ใกล้ๆ กลับต้องการรั้งเขาเอาไว้ให้นานที่สุด “หนูแยมต่างหากล่ะครับที่ต้องการ”