“อย่ามาทำท่ารังเกียจฉันแบบนั้นมีนผกา ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายทำเช่นนั้น”สิงหานึกฉุนเฉียวกับท่าทางของฝ่ายหญิง “ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำไม กลับไปซะ มีนว่า เราคงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว”มีนผกาเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี ทั้งที่ใจสุดแสนกลัว “มีสิ ทำไมจะไม่มี”เจ้าของร่างกำยำเปล่งเสียงดุดันและจ้องประจันกับคนเบื้องหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายพลางยิ้มหยาม นึกเยาะกับความลับที่อีกฝ่ายพยายามปกปิด คนฟังใจหายวาบ สะท้านไปทั่วอก กระนั้นยังทำเป็นนิ่ง เชิดปลายคางขึ้นพร้อมทั้งเฝ้ารอคำพูดซึ่งจะพ้นปากหยักต่างกับใจแสนหวาดกลัวและหวั่นเกรงว่า เขาจะล่วงรู้ความลับซึ่งปิดบังมาเกือบห้าปี “ความลับไม่มีในโลกหรอกนะมีนผกา” ความเข้มข้นในน้ำเสียงเพิ่มขึ้นและหยั่งเชิงถาม ดูซิว่าผู้หญิงแพศยาคนนี้จะร้อนรนสักเพียงไหน ในขณะใบหน้าดุกระด้างเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ใจถูกแผดเผาด้วยไฟแค้นแรงโทสะ มีนผกาแทบทรงตัวไม่อยู่ ใจเต้นตึกตึกตบท้ายด้วยปากสั่นระริก คิดไปว่า ความลับคงไม่ลับอีกต่อไป ราวถูกสายฟ้าฟาดลงกลางใจอย่างไรอย่างนั้น แต่ยังพยายามนิ่ง ไม่อยากให้เขาจับพิรุธ “ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นเล่า” อาการตระหนกของฝ่ายหญิงไม่อาจพ้นสายตาคมกริบไปได้ “มีนไม่ได้ตกใจอะไรนี่คะ เพราะมีนไม่มีอะไรปิดบัง ถึงมีก็คงไม่เกี่ยวกับคุณ เพราะเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”มีนผกาซุกซ่อนสายตาหวาดกลัว งัดความแข็งกระด้างออกมาสู้ ซึ่งสาวราศีมีนจะรู้ดีว่า ผู้หญิงซึ่งเกิดในราศีนี้จะเป็นคนสองบุคลิก แข็งนอกแต่อ่อนใน แม้ภายนอกดูร่าเริง แต่ภายในจิตใจยับเยินไม่น้อย “อย่างนั้นหรือ...” เขาแทบหัวเราะกับคำพูดของอีกฝ่าย