“พี่ภัทรกลับไปเถอะนะคะ เราไม่ควรเจอหรือว่าเกี่ยวข้องกันอีก” “คุณพ่ออย่าไปนะครับ” คนป่วยตัวน้อยจับชายเสื้อของบิดาเอาไว้แน่น ร้องขอไม่ให้ไปไหน เปรมประภาพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองต้องอ่อนแอหรือว่าหลั่งน้ำตาออกมาอีก เธอสงสารลูก เธอรู้ว่าน้องภีมรักและเฝ้ารอบดินทร์ภัทรมานานแค่ไหน แต่ทว่าความฝันความหวังที่เคยมี มันจะจบลงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เส้นทางความรักของเธอและอีกฝ่ายมันยากเกินไปที่จะมาบรรจบกัน ข้อนี้เปรมประภารับรู้และเข้าใจมันมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เพียงแต่เธอพยายามหลอกตัวเอง หวังลมๆ แล้งๆ ว่าทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป “น้องเปรม...ให้โอกาสพี่สักครั้ง พี่กำลังพยายามทำให้ความทรงจำของพี่กลับมา” อยากจะเดินเข้าไปหา แต่ทว่าก็ไม่อยากแกะมือบุตรชายที่จับเสื้อของเขาเอาไว้ออก “อย่าพยายามเลยค่ะ ต่อให้พี่ภัทรจำได้ทุกอย่าง มันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมแล้ว พี่ภัทรมีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำร้ายเธอเลยค่ะ เพราะมันเจ็บปวดแค่ไหนพี่ภัทรคงไม่รู้หรอก” “พี่จะกลับไป แต่พี่ขอบอกน้องเปรมและคุณพ่อคุณแม่ให้รับทราบนะครับ ว่าผมจะทำทุกวิถีทางให้ครอบครัวของผมกลับมา ระยะเวลาสี่ปีที่ผมต้องสูญเสียความทรงจำ เสียลูก เสียเมีย มันก็มากเกินพอแล้วครับ แม้ผมจะยังจำไม่ได้แต่หัวใจของผมรู้สึกได้ ว่าคนที่เป็นเจ้าของมันไม่ใช่กรกนก แต่เป็นผู้หญิงที่ผมฝันถึงบ่อยๆ และผู้หญิงคนนั้นคือเปรม”