แก้วร้องไห้พูดอะไรไม่ออก เนื้อตัวผมเผ้าของเธอเหม็นสาบสกปรกเต็มไปด้วยผดผื่นและมีบาดแผลเป็นหนองมีกลิ่นที่น่ารังเกียจ แต่จันทร์ยินดีที่จะกอดร่างสกปรกนี้ไว้ด้วยความรักทั้งหมดที่มี แก้วร่ำไห้น้ำตาอาบแก้ม และแท้แล้วน้ำตานั้นมันท่วมท้นเจิ่งนองอยู่ในหัวใจ เธอรู้สึกซาบซึ้งกับความรักที่นายสาวมีต่อเธอมากมายทั้งๆ ที่ชีวิตของเธอเป็นเพียงชีวิตทาสคนหนึ่ง ชีวิตที่ช่างไร้ค่าไร้ราคาไม่ต่างกับก้อนกรวดก้อนทรายที่ใครจะเหยียบเล่นก็ได้ "ปลดโซ่ตรวนให้แก้วเดี๋ยวนี้" จันทร์เงยหน้าขึ้นสั่งลุงมั่นซึ่งยืนงกๆ เงิ่นๆ มองผู้หญิงทั้งสองแสดงความรักต่อกันอยู่อย่างลึกซึ้ง ซึ่งเป็นภาพที่แกเกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน คุณจันทร์เบือนหน้าหนีเมื่อมองเห็นบาดแผลที่ข้อเท้าซ้ายนั้นถนัดถนี่ แก้วกัดฟันอดทนแม้นเจ็บแสนเจ็บ แต่เมื่อถูกถามว่า "เจ็บไหมเจ้า?" แก้วกลับส่ายหน้า โถ..เพียงได้เห็นหน้า เพียงได้จับต้องเนื้อตัวอุ่นๆ ของคนที่ทุกลมหายใจของเธอบอกกับตัวเองว่ารัก ความเจ็บปวดของเธอก็กลายเป็นเรื่องเล็กในบัดดล "ข้าจักพาเจ้าขึ้นเรือน" คนรักของแก้วช้อนร่างแบบบางที่อ่อนระทวยด้วยความอ่อนเพลียไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินออกจากกระท่อมมุ่งหน้าสู่เรือนใหญ่โดยไม่แยแสสายตาของผู้ใด "ข้าจะรักษาเจ้าให้หาย" คุณจันทร์บอก "ข้าจะชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างให้เจ้า" แก้วหลับตาลงอย่างมีความสุข หัวใจของเธออิ่มเต็มและไร้กังวล อ้อมกอดของคนรักที่โอบอุ้มเธอไว้นั้นมั่นคงและแข็งแรงพอที่เธอจะวางใจและเธอขอวางชีวิตของเธอไว้แทบเท้าคนผู้นี้ด้วยความภักดี ส่วนจันทร์นั้นรู้สึกรักและทะนุถนอมผู้หญิงที่อยู่ในวงแขนของเธอ ผู้หญิงคนนี้ต้องรับเคราะห์กรรมเพราะเธอ เธอสงสารแก้วจับใจ แก้วในวันนี้ต่างกันลิบลับกับแก้ววันก่อนเพราะเธอมองหาความสวยของแก้วไม่พบเจอ สภาพของแก้วนั้นไม่ต่างไปจากหญิงขอทานริมถนน ผมเผ้าเป็นกระเซิงเหนียวหนับ เนื้อตัวก็สกปรกมอมแมมและมีบาดแผลน่ารังเกียจ แต่แก้วกลับยิ้มอย่างมีความสุข เธอไม่ต้องการอะไรอีกเลยนอกจากได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ตลอดไป อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยที่เธอโหยหาตลอดเวลาทุกวินาทีนับตั้งแต่ต้องพรากจาก :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: นวนิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นด้วยความเชื่อว่าความรักที่มากพอ เป็นความรักที่ไม่มีวันตายไปกับกาลเวลา ..