เพราะความรักเธอจึงยินยอมรับตำแหน่งเมียเก็บของเขาอย่างเต็มใจ แต่เมื่อได้รับรู้ว่าเขาไม่เคยเห็นความสำคัญและไม่เคยรักเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินออกจากกรงทองที่เขาสร้างไว้ไปสู่อิสรภาพที่ไม่เคยปรารถนา อารดาพับจดหมายใส่ลงในซองเอกสารด้วยมืออันสั่นเทา สายตาเธอพร่าเลือนด้วยถูกม่านน้ำตาบดบัง ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงและลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากห้องนอน เธอหยุดยืนอยู่ที่ห้องรับแขกก่อนจะมองไปรอบๆห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ โต๊ะทานอาหารตัวใหญ่ที่เคยได้นั่งทานข้าวด้วยกัน โซฟาหน้าทีวีที่เคยนอนอิงแอบดูภาพยนตร์ที่เขาชอบด้วยกัน ต่อไปนี้ทุกอย่างจะกลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันหวนคืนมาอีกแล้ว “ลาก่อนค่ะคุณใหญ่” อารดาตัดใจเดินหันหลังและเปิดประตูก้าวออกจากห้องไปทิ้งทุกอย่างไว้เป็นเพียงอดีตอันหวานชื่นเท่านั้น