การแต่งงานที่เกิดขึ้นจากความไม่เต็มใจมันก็แย่พออยู่แล้ว แต่มันยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม เมื่อต้องได้มาแต่งกับคนที่ตัวเองแอบซุกเอาไว้ห้วงคำนึงตลอดมา โดยที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายนั้นมีคนรักอยู่แล้ว ภายใต้ข้อตกลงอันแสนเย็นชาที่เกิดขึ้นก่อนแต่ง เธอและเขาจะเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ได้นานแค่ไหน สุดท้ายการแต่งงานที่เกิดจากเงินเป็นตัวแปรและมีกำแพงทิฐิกั้นเอาไว้สูงลิ่ว มันจะจบลงเช่นไร “นิจท้องค่ะ” “ท้องงั้นเหรอ ลูกใครล่ะ ลูกผม ลูกคุณชายพีระเดช ลูกเจ้าชายซาเยด หรือว่ามั่วจนคิดไม่ออกว่าเด็กเป็นลูกใคร ต้องรอให้เด็กคลอดก่อนแล้วค่อยตรวจดีเอ็นเอหา หรือถ้าจะเดาสุ่ม ผมขอให้คุณนิจเอาหลักสถิติมาใช้ก็แล้วกัน ใครได้บ่อยกว่า คนนั้นก็มีโอกาสมากว่า ส่วนผมคงจะมีความน่าจะเป็นน้อยที่สุดล่ะมั้งเพราะได้แค่ครั้งเดียว” เพี๊ยะ “ใช่...นิจมันมั่ว แต่ไม่ต้องรอจนเด็กคลอดแล้วตรวจดีเอ็นเอ ไม่ต้องใช้หลักสถิติเดาสุ่มอะไรทั้งนั้น นิจไม่ต้องการพ่อเด็ก นิจจะเลี้ยงลูกของนิจเอง ได้ยินชัดมั้ยว่านิจจะเลี้ยงลูกคนเดียว” กฤชเพชร ทั้งเขาและเธอเหมือนมีเส้นกั้นขีดไว้ตลอดเวลา แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาแอบซุกซ่อนน้องสาวของเจ้านายเอาไว้ในหัวใจเงียบๆ มานานแค่ไหนแล้ว หากทว่าก็มีอยู่คืนหนึ่งที่เขาลุแก่อารมณ์และความปรารถนาของตัวเอง ในยามที่กำลังอ่อนแอเพราะเป็นห่วงน้องที่หายตัวไป ซ้ำบิดายังช็อคจนต้องเข้าโรงพยาบาล อนามิกามาหาเขาที่บ้าน พูดจายั่วยุจนเข้าต้องล่วงเกินเธอในที่สุด แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมให้เขารับผิดชอบใดๆ นั่นยิ่งตอกย้ำว่าผู้ชายที่ด้อยกว่าอย่างเขา ไม่ควรจะอาจเอื้อมไปเด็ดดอกฟ้าที่แสนสวยงามเช่นเธอ อนามิกา รอยยิ้มที่กำลังแย้มพรายให้กับพนักงานที่เดินผ่านชะงักค้างอย่างเป็นอัตโนมัติ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นสองหนุ่มสาวที่กำลังเดินเคียงคู่กันเข้ามาทางประตูหน้าของโรงแรม ขาทั้งสองยืนนิ่งไม่ยอมขยับ ลืมหายใจไปชั่วขณะ หัวใจกลับเต้นแรงโครมๆ กระอักกระอ่วนคล้ายดั่งมีเรื่องตื่นเต้นหนักหน่วง ทั้งๆ ที่มันก็เป็นเพียงแค่การได้เจอคนเคยรู้จัก ซึ่งอาจจะแวะเข้ามาใช้บริการอย่างใดอย่างหนึ่งของโรงแรมเท่านั้น แต่...มันเท่านั้นจริงๆ น่ะหรือ ทำไมหัวใจที่เต้นแรงโลดราวกับมีคนกระหน่ำกลองศึกอยู่ข้างในเมื่อครู่นี้ถึงได้มีอาการแปลบๆ และรวดร้าวแทรกเข้ามาเหมือนกับมีใครกระชากมันออกมาบีบเล่นเช่นนั้น