ความรู้สึกถึงฟูกที่ยุบลงเพราะน้ำหนักตัวของเขา ทำให้มินท์ธิยาขดตัวแน่นและนอนนิ่ง “มินท์ธิยา” เขาเรียกชื่อเธอและเธอตัวสั่นระริก... สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วหนึ่งเลื่อนไล้ไปตามแผ่นหลังบอบบาง “นี่เป็นคืนเข้าหอของเรา” นทีกระซิบเสียงพร่าต่ำ ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งกระด้างได้อย่างง่ายดาย “อย่าค่ะ” เธอประท้วงอย่างตื่นตระหนก แต่นทีพลิกตัวเธอกลับมาและกดให้นอนราบก่อนเลื่อนตัวเองขึ้นทาบทับ บังคับให้เธอจำต้องมองสบตาสีดำสนิทเปล่งประกายอย่างท้าทายของเขา “คุณเป็นเมียผม” เขาเน้นเสียงหนักราวกับย้ำเตือนความจริงในข้อนี้ “ได้โปรดค่ะ... ในเมื่อคุณเองก็ไม่ได้รักฉัน คุณเกลียดฉันด้วยซ้ำ... เรา... เราแต่งงานกันแต่เพียงในนามได้ไหม” “ผมไม่มีวันตกลงกับเงื่อนไขที่ไม่มีวันเป็นไปได้แบบนั้น” นทีพูดชัดถ้อยชัดคำ “คุณคิดว่าผมแต่งงานกับคุณทำไมถ้าไม่ใช่เพราะผมอยากได้คุณ และตอนนี้ผมก็ได้คุณมาเป็นของผมแล้ว และผมจะไม่ปล่อยคุณไปไม่ว่าคืนนี้หรือคืนไหน!”