“อ้าวหลับซะแล้ว” เอมมีลี่อุทานเพียงเบาๆเมื่อเข้ามาพบแขกของตนนอนหลับสนิท เธอก้มลงมองใบหน้าหล่อเหลาใกล้ๆก่อนจะไปหาผ้าน่วมมาห่มให้ หญิงสาวบรรจงห่มผ้าให้เขาอย่างเบามือ ได้ยินเสียงกรนที่ดังออกมาเป็นระยะๆรอยยิ้มของเธอจึงผุดขึ้น ความอ่อนโยนจากแววตาที่จ้องมองเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ “รับฉันเป็นศิษย์นะคะอาร์มฟู ฉันสัญญาว่าคุณจะมีแต่รอยยิ้มนับจากนี้” เธอก้มลงกระซิบบอกข้างหู พร้อมนั่งเท้าคางมองเขาใกล้ “ผู้ชายอะไรขนตางอนสวยเชียว ปากรึก็น่า...” พูดพลางอมยิ้มแก้มป่อง นิ้วเรียวเล็กสะกิดที่แขนเขาเบาๆเพื่อทดสอบว่าเขาหลับจริงหรือเปล่า “คุณ...” เมื่อไร้เสียงตอบรับจากคนตรงหน้าเธอจึงมั่นใจว่าเขาคงหลับจริงๆ เอมมีลี่กลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่งก่อนจะประทับริมฝีปากลงยังเรียวปากบางดุจกลีบกุหลาบอย่างอ่อนโยน อาร์มฟูลืมตาโพล่งทันทีที่ถูกคนร่างเล็กแอบจูบ เขามองเธอตาไม่กระพริบ ปากอิ่มของเธอยังคงจ่อประชิดกับปากของเขาอยู่ เธอหลับตาพริ้มดูเคลิบเคลิ้มในอารมณ์ ครั้นลืมตาขึ้นก็พบว่าอาร์มฟูมองเธอด้วยสายตาวาบหวาน เธอรีบถอยกรูออกจากเขาก่อนจะนั่งตัวลีบอยู่บนโซฟา “ขะ...คือฉัน” หญิงสาวไม่รู้จะยกคำพูดใดมาแก้ตัว “ทำไมถึงทำแบบนั้นกับผม” เขาถามเสียงเรียบขณะลุกขึ้นนั่งกอดอกมองเธออย่างเอาเรื่อง จำต้องแสร้งทำดุเพื่อกลบเกลี่ยนความรู้สึกจากการตอบรับจุมพิตของหญิงสาวตรงหน้า “ฉะ...ฉันทำอะไรเหรอคะ” “ก็จูบผมไง” “แหมมันเป็นเรื่องธรรมดานี่ค่ะ” “แต่สำหรับผมไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ผมจะจูบเฉพาะกับคนที่มีความสำคัญเท่านั้น” คำพูดนี้ทำให้เอมมีลี่รู้สึกจุกตรงหน้าอก ใช่เธอเป็นคนอื่นที่ไม่สำคัญกล้าดียังไงถึงไปจูบเขา “ถ้ามันทำให้คุณเสียความรู้สึกมากฉันก็ขอโทษค่ะ แต่ถ้าคำขอโทษยังไม่สาแก่ใจฉันจะยอมให้คุณจูบคืนก็ได้”