อัคราช เรืองกฤษณะ เจ้าของโรงแรม แกรนด์ อเวนิว กลับมาเอาคืนครอบครัวที่ทำให้น้าสาวต้องเสียใจด้วยการใช้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นสะพานไปสู่บุคคลที่ใจร้ายนั้น หน้ากากเทพบุุตรหลุดออก เหลือแต่หน้ากากอสูร มนต์สิตา เดชาชาญ หลานสาวเจ้าของห้างสรรพสินค้า ดีซีมอลล์เธอคือสุดที่รักของครอบครัวที่เห็นแก่ตัว ถ้าเธอเจ็บ ครอบครัวของเธอก็คงรู้สึกแย่ ยิ่งพวกมันเจ็บมาก เขาก็ยิ่งสะใจเท่านั้น เขาจะจองจำเธอด้วยความเจ็บปวด และความรักของเธอจะละลายพิษแห่งความแค้นได้หรือไม่กัน “ปล่อยฉันนะอย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป๊! ฉันเกลียดคุณได้ยินไหม ตุ๊บ..” อัคราชอยากจะเหวี่ยงร่างนวลไปบนเตียงแรงๆ นัก แต่ก็กลัวว่าเด็กในท้องซึ่งก็คือลูกของเขาจะเป็นอะไร จึงไม่ได้ทำอย่างที่คิด นอกจากฉุดร่างนวลออกมาจากห้องน้ำ “แล้วนึกว่าฉันรักเธอเหรอ ฉันเกลียดเธอจะตาย” เป็นคำพูดที่เหมือนมีดกรีดเร้าไปทั่วร่างของมนต์สิตาอย่างมาก “งั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” “เธอไม่มีสิทธิ์มาทำท่าแบบนี้กับฉัน รู้เอาไว้ด้วย” “ฉันจะทำ” ตอนนี้เธอกลายเป็นหญิงสาวที่ยั่วประสาทของอัคราชอย่างมากทีเดียว “อย่ามาทำปากเก่ง ไม่เข็ดใช่ไหม” “ทำไม! จะกัดปากฉันอีกอย่างนั้นเหรอ ใช่สิก็คุณมันเป็นหมาบ้านี่นะ นิสัยถึงกัดไม่เลือก” เธอต่อว่าเขาอย่างไม่รักษาน้ำใจอะไรอีกแล้ว “น้ำมนต์ มันจะมากไปแล้วนะ” “ไม่มากหรอก คุณเป็นหมาบ้าๆ ๆ ได้ยินไหม ไอ้หมาบ้า”