"ทำไมพี่แอล ไม่บอกนัสว่าเรายังไม่มีอะไรกัน" สาวสวยจ้องมองตาเขียวปัด "แล้วใครกันที่ไม่ยอมฟังโวยวายท่าเดียว" แอลวินก็ไม่ยอมเถียงกลับทันที “อือ ๆ ๆ เอาคืนมาเลยนะ” เมื่อเถียงสู้ไม่ได้อนาตาเซียเลยเอาน้ำตาเข้าแลก "เอาคืน จะเอาอะไร " เสียงทุ้มถามอย่างฉงน “ไอ้นั่นของเขาไง” คนเจ้าปัญหาทวงของคืนอย่างกับเด็ก ๆ "ไอ้นั่น ก็แล้วมันอะไรเล่าแม่คุณ" แอลวินเกาศีรษะอย่างงง ๆ "ก็ไอ้นั่นไง " ร่างบางอายเกินกว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดวาดนิ้วชี้เล็ก ๆ ชี้ไปยังร่องรอยสีแดงจุดเล็ก ๆ บนที่นอนให้เขาดู แอลวินมองตามแล้วถอนหายใจ "จะบ้าเหรอ อนาส พรหมจรรย์นะครับ ไม่ใช่เสื้อผ้าเครื่องประดับมันหาซื้อกันตามร้านสะดวกซื้อหรือร้านแบรนด์เนมที่เธอชอบไปได้ที่ไหนกันเล่าพูดเป็นเล่น " แอลวินอ่อนใจ "แล้วพี่แอลมาขโมยของเขาไปทำไมนัส อุตส่าห์จะเก็บไว้ให้เจ้าชายของนัส แต่ต้องมาเสียให้กับไอ้พี่บ้าตัณหากลับอย่างพี่แอล อือ ๆ"