เพราะไม่อยากแต่งงานกับคนแก่ปั้นดาวจึงเลือกที่จะหนีไปไกลแสนไกล โดยที่ไม่รู้สักนิดว่าสถานที่ที่ตัวเองกำลังจะไปเยือนนั้นไม่ต่างจากเป็นการเดินเข้าสู่แดนประหาร อัคนิรุทรกำลังรอลงทัณฑ์เธอด้วยใจจดจ่อ เขาจะทำให้เธอทั้งรักทั้งหลงเขาไปจนวันตายเลยทีเดียว ................................ “ไม่ไปไหนแล้วนะปั้น สงสารลูกนะ” อัคนิรุทรบอกเสียงแผ่ว จรดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนอ่อนโยน “แล้วถ้าคุณเป็นอย่างเดิมอีก จะทำยังไง” “พี่ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว สัญญาว่าจะไม่ทำอีก” อัคนิรุทรเจ็บลึกที่ปั้นดาวยังคงฝังใจกับเรื่องเก่าๆ “แล้วฉันจะเชื่อคุณได้แค่ไหน ล้อเล่นกับความรู้สึกฉันแบบนั้นน่ะฉันเจ็บนะ” เธอหันขวับมาตวาดใส่เขา “แล้วคิดว่าพี่ไม่เจ็บบ้างหรือไงที่ปั้นทำกับพี่แบบนี้ พี่เป็นสามี เป็นพ่อของลูกในท้องปั้นนะ สงสารพี่บ้างสิ จะต้องให้พี่ทำยังไงถึงจะยอมยกโทษให้” อัคนิรุทรเองก็ชักจะเหลืออด แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและตัดพ้อ “ทำยังไงก็ไม่ยกโทษให้” ปั้นดาวเชิดหน้าขึ้นสูง “ก็ดี ต่อไปพี่จะได้รักแต่ลูก ในเมื่อปั้นไม่รักพี่ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะรักปั้นไปทำไม” อัคนิรุทรขยับออกห่างแล้วก้าวลงจากเตียง มองหญิงสาวด้วยสายตาเฉยเมย เธอโกรธเป็นคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ความผิดที่สร้างไว้เขารู้ว่ามันมากมายสำหรับเธอ แต่มันจะมากขนาดที่ชาตินี้ทั้งชาติก็จะไม่มีวันอภัยให้เขาเชียวหรือ “ลูกฉันก็ไม่ให้คุณรัก เขาเป็นลูกฉันคนเดียว” ปั้นดาวน้ำตาปริ่มจะหยด “ก็ดี ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องมีภาระ ดีจะตายไป มีเมียมีลูกก็ไม่ต้องรัก ไม่ต้องดูแล” “งั้นฉันไป!” “ก็ดี ต่อไปนี้จะได้หาเมียใหม่ จะไปเลยไหมล่ะ จะได้ไปบอกให้คนเตรียมเรือไว้ให้” พูดจบเขาก็เดินลิ่วๆ ออกไปจากห้องทันที ปั้นดาวถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะทำกับเธอแบบนี้ แล้วที่บอกว่ารักนั่นล่ะมันคืออะไร “ตาแก่บ้า กล้าทำแบบนี้กับฉันหรือ” ยกมืออันสั่นเทาขึ้นปาดน้ำตา ไม่กล้าออกจากห้องเพราะกลัวว่าเขาจะไล่ให้ไปจริงๆ ...โธ่ถัง สุดท้ายเธอก็แพ้เขา