“น้าหิวจัง” “ตายล่ะ หิวข้าวหรือคะหนูลืมสนิทเลยแม่รัญทำอาหารมาให้แล้วค่ะพี่นางจัดเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วด้วย น้ารามรอแป๊ปนะคะเดี๋ยวหนูไปดูก่อนว่าแม่รัญทำอะไรมาให้กินบ้าง” “น้าไม่ได้หิวข้าว น้าหิวหนูมากกว่า” “น้าราม!!! เซี้ยวใหญ่แล้วนะคะ มันถูกที่ถูกเวลาไหมคะนี่ เดี๋ยวหนูไปเรียกหมอมาฉีดยาลดความหื่นสักหน่อยจะดีกว่ามั้งคะ” “พระเจ้าจอร์จ!!! อีหนูจ๋า อย่าทำร้ายผัวถึงขนาดนั้นเลยจ้ะ น่านะสีดาคนสวยของน้าให้น้ากินเราก่อนเดี๋ยวค่อยกินข้าวกันนะคนดี” “ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวเกิดพยาบาลมา หมอมาหนูอายเขา ไม่เอานะคะอดใจหน่อยเถอะค่ะรอกลับบ้านกันก่อน” “น้ารอไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนเราเว้นว่างจากการทำกิจกรรมเข้าจังหวะของเรามาแล้ว เช้าน้าต้องจัดสักดอกก่อนเอาชุดเล็กๆ พอ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยจัดชุดใหญ่” มือใหญ่คร้ามเริ่มออกสเต็ปวาดลวดลายขั้นเทพในการโลมเร้าซึ่งตนนั้นมั่นใจว่ายังไงๆ แม่แน่งน้อยบนตักแกร่งของตนนี้จะต้องอ่อนระทวยและยินยอมให้เขาจัดชุดเล็กๆ สักดอกก่อนอาหารเช้า “น้าราม!!! อย่าเพิ่งนะ” “อย่าเพิ่งไม่ไหวแล้วอีหนู เจ้ารามน้อยมันตื่นขึ้นมาแล้วไม่รู้สึกหรือไงว่าอะไรมันแข็งๆ ทิ่มตูดหนูอยู่น่ะ” “เอ๊ะ!!! ก็หนูบอกว่าอย่าเพิ่งก็อย่าเพิ่งสิคะ ทำไมดื้อจังเนี่ย” “อ้าว!!! ก็น้าบอกว่าไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วทำไมหนูไม่ฟังกันบ้าง ใครกันแน่ที่ดื้อจะถอดกระโปรงชุดนี้ดีๆ หรือจะให้น้าฉีกจนขาดเลือกเอาแล้วกันนะจ๊ะหนูจ๋า” “หนูบอกให้ปล่อยหนูยังไงล่ะคะน้าราม” “ก็น้าไม่ปล่อย” “ปล่อยก่อนสิคะหนูจะออกไปล็อคประตู หน้ามืดตามัวจะเอาตั้งแต่ไก่โห่แบบนี้แล้วจะไม่ล็อคประตูได้ไงที่นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่บ้านเรา ถ้าหมอเปิดประตูเข้ามาเจอตอนกำลังโจ๊ะพรึ่มๆ อยู่ล่ะก็ได้บันเทิงกันแน่ทีนี้ จะปล่อยได้ยังตาเฒ่าตัณหากลับ” เจ้าของวงแขนกว้างที่กอดรัดร่างเล็กนี้เอาไว้เป็นอันต้องรีบคลายวงแขนของตนออกไปในทันทีพร้อมกับทำท่าเบะปากมองบนหมั่นเขี้ยวเหลือเกินกับความน่ารักของแม่นางสีดาผู้นี้ ปากก็ว่าไม่ๆ แต่ก็รีบวิ่งแจ้นไปล็อคประตูไม่รู้ว่างานนี้ใครหื่นกว่ากันแน่ และเขาก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าใครจะเป็นฝ่ายกินใคร แต่เท่าที่ดูทรงแล้วเขาน่าจะเป็นฝ่ายโดนกินเสียมากกว่ากระมัง “น้ารามคงไม่ถนัดเนอะยังมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่เลยนี่คะ เดี๋ยวหนูจัดเองดีกว่ายกเดียวพอนะหนูเหนื่อยหนูไม่ชอบทำ” เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่วิ่งกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งนายรามก็ถึงกับตบเข่าตนเองเสียฉาดใหญ่เพราะความคิดของเขานั้นมันช่างแม่นเป๊ะยิ่งกว่าอาจารย์เจน ญาณทิพย์เสียอีก