“ลืมไปแล้วหรือว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะไปไหนตามใจชอบโดยที่ไม่ได้รับความเห็นชอบจากผมก่อน ...อย่าลืมซะสิ” เพราะท่าทางเฉยเมยเย็นชานั้นทีเดียว ทำให้เขาเอ่ยคำพูดที่เหมือนเป็นการลดทอนศักดิ์ศรีของเธอให้ต่ำลงด้วยความโกรธ อารมณ์ที่เก็บกดมาหลายชั่วโมงเมื่อกลับมาที่นี่แล้วไม่เห็นเธอเหมือนที่ควรจะเป็น นึกถึงใบหน้าซีดเซียวที่เห็นตอนช่วงกลางวันในใจก็กังวลไปสารพัดว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า อาการป่วย สามวันดีสี่วันไข้ที่ไม่หายสักทีนั่นอีก มันอดทำให้เขาไม่สบายใจไม่ได้ แต่นี่อะไร!..ไม่เพียงแต่ทำให้เขาเป็นห่วงเก้อแล้ว เธอยังทำหน้าเชิดคอแข็งใส่เขาซะอีก “ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะ ว่าอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เพราะคุณเองก็เตือนฉันอยู่เสมอ ว่าไม่ให้เพ้อเจ้อคิดฝันอะไรไปไกลเกินตัว” ลำคอที่เริ่มตีบตันขึ้นมาอีกครั้งทำให้เธอพูดได้ช้าลง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงน้ำเสียงสั่นเครือของตัวเอง “รู้ก็ดี! และอย่าได้คิดทำอะไรประชดประชันผมขึ้นมาเป็นอันขาด บอกไว้เลยนะว่า ไอ้การเรียกร้องความสนใจด้วยการกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ของคุณ มันยิ่งจะทำให้ผมไม่พอใจมากยิ่งขึ้น จนอาจจะต้องยกเลิกสัญญาก่อนเวลาอันควรก็ได้ แล้วอะไรๆ ที่ผมคิดจะสมนาคุณให้คุณก่อนจากกัน มันอาจจะลดลงจนไม่เหลืออะไรเลย” เสียงห้วนเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ล้วนๆ ไม่สนใจสักนิดว่าประโยคเหล่านั้นจะทิ่มแทงคนฟังขนาดไหน “งั้นก็ยกเลิกมันซะเลยตอนนี้เป็นไงคะ” เสียงท้าทายจากอีกฝ่ายทำให้มุมปากชายหนุ่มกระตุก ร่างบางที่เดินลับเข้าไปในห้องน้ำหยิบของใช้ส่วนตัวสองสามชิ้นออกมาใส่กระเป๋าที่บรรจุเสื้อผ้าไว้แล้วอย่างไม่สนใจร่างสูงที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ไม่ไกล “อย่าท้าผมนะทราย แล้วนั่นคุณกำลังทำอะไร?” “ฉันก็จะช่วยให้คุณยกเลิกสัญญาเร็วขึ้นไงคะ ไหนๆ เราก็ต้องเลิกกันอยู่แล้ว จะไปวันนี้หรืออาทิตย์หน้ามันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอก...อ๋อ แล้วฉันก็ไม่ต้องการโบนัสพิเศษอะไรของคุณทั้งนั้น ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเรียกร้องอะไรจากคุณอีก” ร่างที่ก้มหน้าก้มตาเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าบอกด้วยน้ำเสียงไม่แยแสอะไรอีกแล้ว แม้จะพูดไปกลั้นเสียงสะอื้นไป เธอก็จะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเห็นความอ่อนแอของเธอมากไปกว่านี้ คนที่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะเอาจริงกับคำประชดประชันของเขาขึ้นมา เริ่มเป็นฝ่ายอยู่ไม่สุข จนต้องเดินเข้ามาใกล้ร่างที่กำลังสาละวนเก็บข้าวของใส่กระเป๋า “หยุดเดี๋ยวนี้นะทราย ผมยังไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น” เสียงธาราเขตอ่อนลงจนแทบไม่เหลือเค้าความเกรี้ยวกราดเมื่อไม่กี่นาทีก่อน “ให้ฉันไปเถอะค่ะ...” จิรัชญาหันหลังให้กับผู้ชายที่ตัวเองรักสุดหัวใจขณะที่พูดคำนั้นออกไป เธอไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองหน้าเขา ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอที่เจ้าตัวพยายามซ่อนมันสุดฤทธิ์ “อย่าคิดว่านี่คือการประชดประชัน ฉันกำลังทำตามสัญญาของเรา...คุณกำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว...และฉัน...ก็ควรที่จะไปเสียที” หญิงสาวกระพริบตาไล่หยาดน้ำที่เอ่อขึ้นท่วมท้นจวนเจียนจะหยดลงมาประจานความอ่อนไหวของตัวเธอ “แต่ผมยังไม่ได้แต่งนี่ ผมยังมีสิทธิ์ในตัวคุณอยู่นะ” ธาราเขตยังดึงดันอย่างไม่ยอมแพ้ แค่รู้ว่าเธอกำลังจะหันหลังให้จริงๆ หัวใจเขาก็แกว่งเหมือนมันกำลังจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้ “เครื่องประดับพวกนี้ฉันคืนให้คุณ แค่เงินที่คุณโอนเข้าบัญชีให้ทุกเดือนก็พอแล้วสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน คุณมาดูสิคะ ว่ายังขาดชิ้นไหนอีกหรือเปล่า แต่คงไม่ตกหล่นหรอก เพราะว่าฉันเก็บมันไว้ในนี้ตลอดตั้งแต่ที่คุณให้ ไม่เคยเอามันออกมาใช้สักที” เธอเรียงกล่องเครื่องประดับมีค่าสามสี่กล่องลงบนโต๊ะเครื่องแป้งขณะพูดกับเขาโดยไม่มองหน้า “ไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือทราย คุณยังไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น” ชายหนุ่มขึ้นเสียงอีกครั้งเมื่อเห็นเธอไม่มีทีท่าจะยอมใจอ่อน หนำซ้ำยังจะคืนของที่เขาให้ไปทุกชิ้นดั่งคนไม่เหลือเยื่อใยต่อกันแล้ว จิรัชญาจำใจสบตาผู้ชายที่ยืนอยู่กลางห้อง ผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นอดีตนับจากนี้ สองเท้าก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่จ้องตอบเธอด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ผิดกับแววตาของเธอที่มองหน้าเขาเหมือนกำลังเปิดเปลือยความรู้สึกของตัวเอง ดวงตาสีหม่นพิมพ์ภาพที่เห็นตรงหน้าลงไปในความทรงจำและหัวใจที่กำลังร้องไห้เพราะความอาดูรอย่างสุดซึ้ง ริมฝีปากบางฝืนยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน ‘ไม่เป็นไรใช่ไหม...ถ้าเธอจะขอทำตามหัวใจตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย’ ธาราเขตยืนตัวแข็งเหมือนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เมื่อจู่ๆ คนที่ลุกขึ้นมาเก็บข้าวของและประกาศว่ากำลังจะจากไปเดินเข้ามาโอบกอดเขาไว้แน่น คนตัวโตเริ่มสับสนกับการกระทำของสตรีที่ตัวเองกกกอดมาเป็นปี.... “ขอบคุณนะคะ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันมีความสุขมาก แม้มันจะเป็นความสุขที่ปนเปไปกับน้ำตาในบางครั้งก็ตาม ขอบคุณที่สอนให้ฉันเข้าใจอะไรหลายอย่างในชีวิต และก็...ขอโทษด้วย ถ้าความรู้สึกบางอย่างของฉัน มันทำให้คุณต้องลำบากใจ” น้ำตาที่คนพูดพยายามฝืนเก็บมันไว้ไหลออกมาเป็นสาย โดยที่ชายหนุ่มไม่มีโอกาสได้เห็น