“จะขึ้นมานอนได้หรือยัง” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเล็กน้อย กำลังชั่งใจว่าจะขึ้นไปบนเตียงดีหรือไม่ “คุณกลับไปนอนที่ห้องไม่ดีกว่าหรือคะ เตียงฉันมันเล็กนิดเดียวเอง” “ต่อให้เล็กกว่านี้ฉันก็จะนอน ไม่เห็นจะยาก ทุกทีเธอก็นอนบนตัวของฉันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง จะใช้พื้นที่อะไรมากมาย ขึ้นมาเร็วๆ อย่าให้ต้องฉุดกระชากขึ้นมา” อดิกุลสั่งเสียงเข้มเมื่ออีกฝ่ายยังคงชักช้าเสียเวลานอนพักผ่อนของเขา “แต่ว่า...” เมธาวารียังคงตั้งท่าที่จะปฏิเสธ หวังว่าอีกฝ่ายรำคาญและอาจจะออกไปจากห้องเอง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างนั้น พอหญิงสาวก้าวขึ้นไปบนเตียงนอน ชายหนุ่มก็ดึงเธอมาสวมกอดทันที “อย่าดิ้น ฉันแค่อยากนอนกอดเธอเฉยๆ แต่ถ้าดิ้นมากๆ บางทีฉันอาจจะเริ่มอยากทำอย่างอื่นมากกว่านี้” ตึกตัก...ตึกตัก เสียงหัวใจดังขึ้นอีกครั้ง แถมยังรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะใบหน้าที่ตอนนี้เห่อร้อนราวกับจับไข้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่าเธอกำลังรู้สึกหวามไหวกับสัมผัสของคนใจร้ายที่ชอบข่มเหงจิตใจ ไม่มีทางเมธาวารี เธอจะรู้สึกแบบนั้นกับคนที่ทำร้ายเธอไม่ได้ จำเอาไว้สิ!