ชีวิตมีการแสดงกิริยาต่างๆเช่นเดียวกับการมีประโยค ประโยคชีวิตจึงมีทั้งประธาน กิริยาและมีกรรม กิริยาธรรมดานำมาซึ่งสุขก็ได้ทุกข์ก็ได้ และเป็นกรรมของประธานผู้แสดงกิริยาเอง กิริยาที่สงบจึงนำมาซึ่งความว่างจากทุกข์และสุขได้ ตราบที่ชีวิตมีการแสดงกิริยาต่างๆต่อไปและมีกรรมเป็นของผู้แสดงกิริยานั้นๆเป็นธรรมดาเช่นกันกับรูปแบบของประโยคที่มีประธาน กิริยาและกรรม ชีวิตที่แสวงหาสุขก็ย่อมได้ทุกข์ด้วยเป็นธรรมดาเพราะที่ใดมีสุขที่นั่นย่อมมีทุกข์เป็นธรรมดา ไม่ว่าภาษาใดก็มีรูปแบบที่พบสุขได้ที่ใดก็ย่อมเห็นทุกข์ได้ที่นั้นเช่นเดียวกัน มีเพียงกิริยาที่สงบจึงจะว่างจากทุกข์และสุขได้ ดังที่มีเพียงลมหายใจที่เข้าแล้วมีลมหายใจออกที่โล่ง นอกนั้นก็ไม่มีอะไร มองลมหายใจที่เข้าออกแล้วก็ว่างจากทั้งทุกข์และสุข ชีวิตที่แสดงกิริยาโดยไม่มีกรรมก็ได้ เช่นที่มีประโยคที่มีเพียงประธานและกิริยา หากเป็นกิริยาที่ไม่เป็นพันธะก็ว่างจากกรรม เรื่องสูตรไม่ต่างนี้มุ่งหมายการว่างจากทุกข์และสุขจากกิริยาที่พร้อมสำหรับความว่างจากทุกข์และสุข ผู้เขียนเปรียบความสุขและความทุกข์เป็นกรรมที่มีที่มาจากกิริยาเช่นที่เข้าใจได้จากประโยคในทุกภาษา ประโยคในชีวิตจึงมีได้หลายประโยค มีกิริยาที่เหมือนกันได้ ส่วนผลของกิริยาหรือกรรมนั้นมีได้ทั้งเป็นความสุขและเป็นทุกข์ได้ตามองค์ประกอบแห่งกิริยา ก็จะได้ความสุขและความทุกข์ที่หลากหลายและเมื่อประโยคซับซ้อนมากเท่าใดก็เกิดเป็นวิบากที่ยุ่งยากตามความซับซ้อนที่เป็นที่มาของกรรมด้วยเช่นกัน ในกิริยาเดียวกันจะได้ความหลากหลายที่เป็นความสุขและความทุกข์ได้ต่างกัน ส่วนที่เป็นกิริยาแม้จะไม่ต่างกันเรียกว่าสูตรไม่ต่างก็ตาม เหมือนในลมหายใจออกนั้นว่างจากทุกข์และสุขไม่เหมือนกัน ต่างกันในวิบากที่เป็นความซับซ้อนของประโยคสำหรับชีวิตซึ่งต่างกันไป กิริยาที่สงบเป็นช่องทางที่ไม่ซับซ้อนและว่างจากทุกข์และสุขได้ดังกิริยาในบางตอนของสูตรไม่ต่าง นอกจากกิริยาอันสงบแล้วก็มีกิริยาที่นำมาซึ่งสุขและทุกข์ได้เป็นธรรมดา