“เป็นคนใช้ภาษาอะไรห๊ะ เจ้านายอยู่ไหนยังไม่รู้ !!” หล่อนตวาดเสียงดัง เลื่อนสายตาจ้องมองร่างบางตรงหน้าอย่างนึกอิจฉาในความสมบูรณ์แบบของเธอ หน้าตาสวยจัด ผิวขาวเนียน หุ่นอวบอึ๋มจนเธออดที่จะหมั่นใส้ไม่ได้ เพราะกว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้ เธอผ่านมีดหมอมาเยอะเสียจนจำหน้าเก่าตัวเองแทบไม่ได้ “ก็ไม่ได้เป็นคนใช้จะไปรู้ได้ยังไง” นานะบอกยิ้มๆ “นี่แก๊…!!” หญิงสาวกำหมัดแน่น นึกอิจฉาขนาดเธอซึ่งเคยนอนกับเขามาก่อนแม้จะแค่ครั้งเดียวแต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยพามาบ้านหลังนี้เลยสักครั้ง ที่วันนี้เข้ามาได้เพราะเธอไปโกหกการ์ดด้านนอกว่านัดชายหนุ่มไว้ หากหญิงคนนี้ไม่ใช่คนใช้ งั้นมีแค่อย่างเดียวคือคู่นอนของชายหนุ่ม แล้วผู้หญิงตรงหน้ามีอภิสิทธิ์อะไร คนหล่อรวยระดับนั้นถึงต้องถึงกับพามาอยู่ค้างอ้างแรมที่บ้าน หญิงสาวคิดอย่างอิจฉาพร้อมจะชี้หน้าด่าตอบแต่ “คนใช้บ้านคุณเขาใส่เสื้อเชิ้ตของเจ้านายมาเดินเพ่นผ่านได้ด้วยหรือคะ” นานะเอ่ยสวนขึ้นมา ยกมือกอดอก ส่งยิ้มหวานไปให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างผู้เหนือกว่า แต่ใครจะรู้ว่ารอยยิ้มซื่อๆจะแฝงไปด้วยยาพิษ “แก !...อ้อ เธอก็คงเป็นแค่อีตัวที่เขาใช้เงินซื้อมาสินะ” หญิงสาวตรงหน้าแทบกรี๊ดลั่นแต่ก็พลันคิดได้ว่าคนอย่างเคนตะ วินเซนท์ มาเฟียแห่งอิตาลีไม่คิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหน หญิงตรงหน้าก็คงเป็นหญิงอีกคนที่คิดว่าตัวเองได้เป็นตัวจริงของชายหนุ่ม หล่อนยกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม ยังไงหล่อนก็มีดีกรีมากกว่าผู้หญิงตรงหน้า ระหว่างลูกเศรษฐีคนมีตังอย่างเธอกับคู่นอนที่เขาพามานอนด้วย ยังไงชายหนุ่มก็ต้องเลือกเธออยู่แล้ว “หืมมม อีตัว ?” นานะเลิกคิ้วสูง พร้อมไล่สายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเงยหน้ามองเธอ ยกยิ้มมุมปากอย่างต้องการสื่อว่าใครกันแน่เป็นอย่างที่เธอว่า จนคนถูกมองแทบร้องกรี๊ดได้แต่ข่มอารมณ์ตนไว้แล้วพูดตอบกลับนานะกลับไปด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามเช่นเดิม “หึ ฉันจะบอกอะไรให้ คนอย่างพี่เคนเขาไม่ตาต่ำคั่วผู้หญิงหากินอย่างเธอหรอก อย่างมากก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว” “แล้วไง” นานะบอกสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆกับสิ่งที่ได้ยินมา ยักไหล่แบบไม่หยี่หละ “อีหน้าด้าน !” หญิงสาวเจ้าของเดรสรัดรูปถึงกับปรี๊ดแตกพ่นคำหยาบคายใส่หญิงสาวที่ทำหน้าไม่รู้ทุกข์ทุกร้อนตรงหน้า “บ้านเธอเคยมีแขกมาไหม” นานะไม่ตอบแต่พุ่งคำถามกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ทำไม!..” หญิงสาวกระชากเสียงทำสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจคำถามของร่างบางตรงหน้า “หึ คงไม่มีสินะ” นานะยิ้มมุมปาก ผิดกับอีกคนที่เหมือนโดนดูถูก บ้านหล่อนรวย ทำไมจะไม่มีแขกเข้านอกออกใน ยิ่งคนดังอย่างตระกูลเธอใครๆก็อยากมาอยู่แล้ว คิดได้แบบนั้นจึงเชิดหน้าขึ้นตอบกลับไป “ก็มีสิยะ!!” “เคยเดินไปเสิร์ฟน้ำให้แขกไหม” นานะถามยิ้มๆ หน้าตาดูไม่มีพิษสงแต่อย่างใด ผิดกับอีกคนที่ทำหน้างงไม่เลิก ไม่รู้หญิงสาวตรงหน้าพยายามจะสื่อเรื่องอะไรกันแน่ แต่เมื่อเธอพูดมาแบบนี้ หากเธอตอบไปตามความจริงว่าเธอไม่เคย มีหวังโดนเย้ยและดูถูกแน่ “ก็ต้องเคยสิ” เชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ ไม่ยอมเสียหน้าให้แก่หญิงสาวที่เธอหมั่นไส้และอิจฉาเป็นอันขาด “หรอ แล้วถ้าแขกไม่ดื่มน้ำ น้ำแก้วนั้นจะเป็นของใคร” นานะแสร้งทำหน้าเชื่อ เสียงหวานเอ่ยถามนิ่งๆ ไม่มีแววไม่พอใจใดๆ แม้หญิงตรงหน้าจะแสดงสีหน้าว่าไม่ชอบเธออย่างชัดเจน “ก็ต้องเป็นของบ้านฉัน!” หญิงสาวตอบ ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่ตัวเองตอบไปจะย้อนลอยกลับมาเข้าตัวเอง “คิกๆ แล้วคุณด่าว่า ‘อีหน้าด้าน’ คนถูกด่าเขาไม่รับ คำด่านั้นจะเป็นของใคร ”