ข้อคิดในหนังสือเล่มนี้ได้มาจากความสงบขณะหนึ่งในเวลาปฏิบัติธรรม ที่ผู้เขียนทำเป็นกิจวัตร เวลาใดที่ระลึกขึ้นได้ในข้อคิดเหล่านี้ ก็มีความสงบเกิดขึ้นในใจเสมอ หนังสือนี้เป็นหนังสือภาพพร้อมกับข้อความที่เป็นข้อคิด เป็นภาพซึ่งผู้เขียนถ่ายโดยมีความสงบเป็นอารมณ์ แต่ละภาพบอกได้ว่าความสงบหาได้จากตนเองและหาความสงบได้จากหนังสือนี้ เมื่อครบวาระที่เป็นวันปรินิพพานของพระพุทธเจ้า ก็นึกถึงพระผู้เสด็จไปดีแล้ว และมองดูชีวิตที่ยังอยู่ในภพชาติของตน ทำให้มีสิ่งที่คิดเห็นในใจในอันที่จะพ้นจากสงสาร ยิ่งมองดูสิ่งรอบๆตัวที่นับวันจะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วไปแทบทุกอย่าง ก็เห็นว่ายังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดที่นำไปสู่การพ้นจากการเวียนว่ายอยู่ในสงสาร จึงคิดเห็นว่าตนนั่นเองที่จะเป็นที่พึ่งแห่งตน เช่นเดียวกับที่ได้ทำหนังสือเล่มนี้ซึ่งเป็นเล่มที่10แล้ว