'ลูกจัน ผลไม้กลิ่นหอม มีรสฝาด ต้องคลึงผลให้ช้ำ รสฝาดจึงจะหายไป หล่อนก็เช่นกัน ต้องผ่านการคลึง เคล้น หน่วงหนัก รสชาติจึงจักหอมหวานอร่อยลิ้น' “อยากฝึกงานในไร่ใช่ไหม” จู่ๆ เขาก็หยุดแล้วกระซิบถาม ปากถามแต่มือไม้ยังยุ่มย่ามไปทั่วเรือนกาย “จะฝึกก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน...” เขาบอกต่อ จันทน์กะพ้อปรือตาขึ้น มึนงง... สับสน สติสตังค์ยังดึงไม่กลับ 'จอมเผด็จ' ก้มลงจูบเปลือกตาบางแผ่วเบา แล้วกระซิบแผ่วเบาอีกครา... “กลางวันฝึกงานในไร่ กลางคืนมาฝึกงานกับฉันที่นี่...ห้องนี้” ให้ตายดับ! เขาทำอะไร อยากได้หล่อนจนถึงขั้นต้องทำแบบนี้เลยหรือไง บ้าบอสิ้นดี! 'จันทน์กะพ้อ' ยังไม่ทันตอบ หรืออีกนัยหนึ่งคือไม่มีโอกาสตอบ เพราะพอเขาพูดจบ หล่อนก็ถูกบดจูบเร่าร้อน มือไม้ของเขาก็ฟอนเฟ้นคลึงเคล้นรึงเร้า กายกำยำแข็งกร้าวของเขาดุนดันจนหล่อนสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวที่แทรกผ่านเนื้อผ้าเข้ามา ใช่! เขามันบ้า... บ้าที่ไม่อาจข่มใจบังคับตัวเองให้หยุดได้! เนื้อตัวหล่อนหอมหวานนัก ยิ่งใจสั่งให้หยุด มือไม้ก็ยิ่งโลมไล้ไม่ฟังคำบัญชา “ตกลงนะ เราจะได้เริ่มฝึกกันคืนนี้เลย” * * * “ร้าย! คุณมันร้าย! หลอกล่อให้หนูเข้ามารอในนี้ ทำเป็นหงุดหงิด ไม่พอใจ แท้จริงคุณวางแผนไว้แล้ว คุณมันคิดไม่ซื่อ คุณมันเฒ่าเจ้าเล่ห์” จอมเผด็จตาวาว หล่อนด่าว่าอะไรไม่กระตุกหนวดเขาเท่า ‘เฒ่าเจ้าเล่ห์’ หน็อย! ปรามาสกันเลยไปแล้ว เขาไม่ได้แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย อย่างดีก็แค่อายุมากกว่าหล่อนสิบสี่ปีเท่านั้น “ว่าฉันหรือแม่เด็กดื้อ ดี! ฉันจะทำให้เธอรู้ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่เธอว่านี่แหละจะเป็นผัวเธอ” จันทน์กะพ้อรู้ตัวว่าพลาดไปถนัดใจก็ตอนนี้เอง เพราะเขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป มือข้างหนึ่งจับตรึงแขนของหล่อนไว้ด้วยกัน อีกข้างจัดการดึงกางเกงนอนตัวโคร่งของตัวเองลงจนเผยให้เห็น ‘พ่อเฒ่าน้อย’ ผงาดกล้าขึงขัง *************************************************************************** ฝากผลงานด้วยนะฮะ ประดับมุก อาจใหม่ แต่รับประกันถ้าคุณลองแล้วจะติดใจ