“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” พราวลดาตวาดเสียงกร้าวด้วยความไม่พอใจ “ไม่!” สตีเว่นตอบหน้าตาย โดยที่ฝ่ามือหนาก็จัดการลูบไล้เนื้อตัว ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ทรวงสล้างทั้งสองข้าง บีบขยำจนเจ้าของถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ” พราวลดาร้องออกมาทั้งพยายามแกะมือหนา ออกจากหน้าอกของตัวเอง “ฉันลืมไปว่าเธอยังไม่คุ้น แต่เดี๋ยวอีกหน่อย เธอจะชินกับการอยู่กับฉัน เพราะเวลาว่างฉันชอบออกกำลังกาย” สตีเว่นยิ้มกรุ้มกริ่มยามมองใบหน้าของคนตัวเล็กที่นั่งหันหลังอยู่บนตักของเขา กลิ่นหอมๆ จากตัวสาวเจ้า มันช่างกระตุ้นอารมณ์ และความเป็นชายของเขาจนมันปวดร้าวไปหมด “ทุเรศ คุณมันสารเลว ฉันเกลียดคุณ ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปซะ” “ตายมันยังเร็วไปสำหรับเธอ ฉันยังใช้งานเธอไม่คุ้มกับสิ่งที่ฉันเสียไปเลยนะ”