“แพศยา ร่าน”คำหยาบดังอยู่ในใจด้วยความเพลิงโทสะอันรุนแรง เท้าก็รีบก้าวตรงปรี่เข้าหาเป้าหมาย “คะ...คุณสิงห์” คนซึ่งกำลังตกใจกะพริบตาปริบๆ แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเขาคนนั้นจะมายืนอยู่เบื้องหน้าหลังไม่ได้เจอกันมาห้าปี จนต้องยกมือขึ้นขยี้ตา ทว่าภาพชายร่างสูงโตยังไม่รางเลือน “ดีนี่ที่ยังจำชื่อผัวเก่าได้”ผู้บุกรุกแค่นยิ้มหยามหยันพลันหวนนึกถึงอดีตแสนเจ็บปวด จนเผลอกำมือเป็นหมัดอยากซัดออกไปให้กระทบหน้านวลเนียนซึ่งหนาราวปูนซีเมนต์เสียจริงพร้อมใช้ตาคมกริบกวาดมองร่างบอบบางซึ่งไม่ต่างไปจากเมื่อห้าปีก่อน “คุณมาที่นี่ทำไม” ปากจิ้มลิ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกร้าวเจือสั่นนิดๆ ความรู้สึกข้างในทั้งกลัวและคะนึงหาคับแน่นอยู่ในอก รวมทั้งพบร่องรอยความชอกช้ำอยู่ในแววตาซึ่งพยายามแอบซ่อนเรื่อยมาและสั่งใจให้ลืม แต่ใจเจ้ากรรมไม่เคยลบ‘สิงหา’ ราชสีห์หนุ่มแห่งของท้องทะเลอันดามันออกจากความทรงจำได้เลย “จะไม่เชิญฉันเข้าบ้านหน่อยหรือมีนผกา”สิงหาเอ่ยเสียงห้วนเมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของอีกฝ่าย เขาพยายามควบคุมอารมณ์อย่างที่สุดที่จะไม่เข้าไปกระชากร่างเล็กมาบีบให้ดับคามือ “คุณสิงห์มาที่นี่ทำไม”ไม่มีอารมณ์เชื้อเชิญ ในเมื่อคนเบื้องหน้าเปรียบเสมือนบุคคลอันตราย ไกลเท่าไรยิ่งดี ทั้งกับตัวหล่อนและ ...กับใครอีกคน