“เจอคุณก็ดีแล้ว” พูดกับเขาแล้วก็ดึงทึ้งบราตัวเองออกเปิดเปลือยอกอวบอิ่มสะท้อนกับแสงไฟวับแวมอย่างไม่นึกอาย มิคลุทถึงกับยืนนิ่งมองเหมือนถูกสาป ตะลึงลานกับความงามที่ได้เห็น แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นความโกรธกรุ่นเมื่อเห็นรอยบาดแผลตามแขนเรียวชัดเจน “ตกลง!” “นี่มันเรื่องอะไรกัน แขนคุณไปโดนอะไรมา” ถามออกไปเสียงดัง แม้จะรับรู้ถึงความนัยที่เธอพูดออกมาหากไม่คิดฟังในตอนนี้ “ไม่ต้องยุ่ง แค่รู้ว่าฉันตกลงก็พอ ฉันยินดีเป็นแม่ของลูกคุณ เป็นเมียคุณ หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณต้องการแต่ฉันอยากได้ห้าสิบล้าน ขอเป็นเงินสด และต้องได้พรุ่งนี้ด้วย” กินรินประกาศก้อง ความกดดันทั้งหมดทั้งมวลที่เจอมาตั้งแต่เมื่อวานถูกปลดปล่อยออกมาเป็นคาพูดที่เธอไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะพูดออกมาได้ แต่เพราะอารมณ์ที่ต้องการจะเอาชนะใครก็ตามที่ทาให้เธอเจ็บปวดทาให้กินรินยอมได้ทุกอย่างโดยขาดการยั้งคิดถึงผลเสียที่อาจจะมีตามมาในภายหลัง “ถามว่าไปทาอะไรมาถึงเจ็บตัวมาแบบนี้” มิคลุทไม่ได้ฟังที่เธอพูดพล่าม รู้สึกโกรธคนตรงหน้าที่ปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บกลับมาแบบนี้ทั้งที่เขาเฝ้าถนอมของเขาแทบตาย “จะรู้ไปทาไมเล่า ไหนว่าอยากได้ฉันเป็นแม่ของลูกยังไง ก็เอาสิเนี่ยยั่วขนาดนี้แล้วยังไม่มีอารมณ์อีกรึไง” กินรินกางแขนออกสุดแรงแล้วต้องร้องลั่นเมื่อถูกมือหนาคว้าเข้าที่ต้นแขนกดทับถูกแผลจนรู้สึกเจ็บ “อย่ามาพล่ามแถวนี้ บอกมาว่าไปทาอะไรถึงได้กลับมาสภาพแบบนี้” มิคลุทดึงคนเจ็บปากกล้าเข้าประชิดอก ถามออกไปเสียงดุดัน “เจ็บนะ ปล่อย!” กินรินร้องแหวสีหน้าเหยเก “รู้ด้วยเหรอว่าเจ็บน่ะ” เขาตวาดกลับมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนรื้อค้นหาเสื้อผ้าของตัวเองที่แอบเก็บเอาไว้ใต้ลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้าที่ล็อกเอาไว้แน่นหนาเพราะกลัวเธอเห็นเนื่องจากส่งเธอมาอยู่กะทันหันเขาเลยไม่มีเวลาเรียกแม่บ้านมาเก็บข้าวของส่วนตัวของเขาออกหมด แม้แต่รูปถ่ายใบใหญ่ของตัวเองก็ยังต้องแขวนไว้อย่างนั้นจนมารู้ทีหลังก็วันนี้ว่าเธอแอบปลดมันลง กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีทึบของตัวเองคน ใจกล้าก็ยังยืนเปลือยท่อนบนรออยู่ตาแป๋ว มิคลุทเอาเสื้อไปสวมให้อย่างรีบร้อนแล้วทาท่าจะลากออกไปแต่กินรินขืนตัวไว้ยังดึงดันพูดคาเดิมที่ทาเอาชายหนุ่มโกรธขึ้ง “จะพาไปไหน ฉันไม่ไปจะเป็นเมียคุณ!” “ได้เป็นแน่! แต่ตอนนี้ต้องไปหาหมอก่อน กลับมาแล้วจะซักฟอกให้ขาวสะอาดทุกซอกทุกมุมเชียว”