เธอโชคร้ายที่ชะตาชีวิตบีบเคล้นให้ต้องขายพรหมจรรย์เพื่อแลกเงิน ท่ามกลางการตัดสินใจครั้งสุดท้ายหลังจากน้ำตาแทบหลั่งเป็นสายเลือด เธอกลับกำลังพบว่าที่แท้เขาคือโชคดี โชคชิ้นใหญ่ที่พร้อมจะให้ทุกสิ่งกับเธอเพียงคนเดียว “ไม่อร่อยเหรอคะ ถึงทำหน้าแบบนั้น” “ไม่รู้สิ พี่ว่ามันหวาน” “เอ๋...น้ำผึ้งไม่ได้ใส่น้ำตาลเลยนะคะ ไหน...” เพื่อความแน่ใจ หญิงสาวจึงตักขึ้นมาชิมบ้าง “ก็อร่อยดีนี่คะ เปรี้ยวๆ เผ็ดนิดๆ เค็มปะแล่มๆ ไม่เห็นหวานตรงไหนเลย” “เหรอ...ทำไมพี่กินแล้วหวานล่ะ” ราฟาเอลยังคงแกล้งต่อ สาวน้อยหน้าบูดขึ้นมาทันควัน สงสัยคงไม่ถูกปากจริงๆ คงต้องเททิ้งแล้วทำใหม่ล่ะมั้ง มธุรสยกหม้อแกงลงจากเตา และเดินไปที่อ่างล้างจานที่อยู่ใกล้ๆ “เดี๋ยว...น้ำผึ้งจะทำอะไรน่ะ” “ก็มันไม่ถูกปากพี่ราฟ น้ำผึ้งเลยจะเททิ้งแล้วทำใหม่ค่ะ” ราฟาเอลเดินไปแย่งหม้อต้มยำมาได้ทัน ก่อนที่กับข้าวแสนอร่อยจะถูกคนทำเททิ้ง “พี่ราฟ...แย่งหม้อไปทำไม น้ำผึ้งจะเททิ้ง ถ้าพี่ราฟหิวก็รออีกแป๊บเดียวนะคะ น้ำผึ้งจะทำกับข้าวเพิ่มอีกอย่าง เอาแบบง่ายๆ และหวังว่ารสชาติมันจะถูกปากพี่ราฟ” “ไม่ต้องจ้ะ ไม่ต้องแล้ว อร่อยแล้ว” “อ้าว...ไหนพี่ราฟบอกว่ามันหวานไงคะ” ราฟาเอลวางหม้อต้มยำลงบนเตาเช่นเดิม และถอยหลังไปนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับรวบร่างบางนั่งบนตัก “พี่กินยังไงก็หวาน ไม่ว่าน้ำผึ้งจะทำให้กินกี่ครั้ง พี่ก็ว่าหวาน” “เอ๊ะ...” มธุรสเอียงคอสบตาคมกริบสีฟ้าครามอย่างฉงน “ก็เพราะน้ำผึ้งทำให้กินไง แล้วจะหวานขึ้นอีก ถ้าน้ำผึ้งป้อนให้ด้วย” มธุรสเขินจนแก้มแดงปลั่ง และให้รางวัลคำหวานยิ่งกว่ารสกับข้าวของเธอด้วยจูบแผ่วเบาที่แก้มสาก “ทำอะไรน่ะ” ราฟาเอลแกล้งทำเสียงดุ “ก็ให้รางวัลพี่ราฟไงคะ รางวัลที่วันนี้พูดหวานๆ ก็เป็นด้วย”