ฉันถามว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน ห๊ะ!!!” นั่นคือเสียงตวาดของ ‘เรียวมะ ไซโต้’ มาเฟียรุ่นที่สามซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจปาจิงโกะทั่วทั้งเกาะฮอนชู ดังก้องสะท้านราวกับอสุนีบาตที่ผ่าลงมากลางร่างอันกะทัดรัดอ้อนแอ้นของ ‘นลิน’ อย่างฉุนเฉียวระคนหงุดหงิด “ฉะ...ฉันไม่รู้จริงๆ เลยค่ะ...” สาวน้อยตอบเสียงสั่นๆ ดวงตากลมแป๋วไหวระริกดั่งนางเนื้อระแวงภัย เรียวมะทำหน้าเกรี้ยวกราด ขบกรามแน่น ขณะทรุดกายลงไปคร่อมครอบร่างเล็กเสมือนหมาป่าทมิฬตะครุบลูกแกะตัวน้อย “เธอจะบอกกับฉันดีๆ หรือจะต้องให้ฉัน...” เขาค้างคำพูดพร้อมทั้งหลิ่วตามองทรวงอกอวบใหญ่ของคนใต้ร่าง ซึ่งตอนนี้โผล่พ้นดันเสื้อเชิ้ตรัดรูปขึ้นมาเป็นลูกกลมๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “...จับเธอแก้ ผ้าแล้วฉีกเนื้อหวานๆ ของเธอกินเป็นอาหารเย็นซะ” นลินตาลุกวาวจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า พลางรีบตอบ กลับไปด้วยสีหน้าและท่าทางที่หวาดกลัวสุดขีด เพราะในชีวิตไม่เคย กลัวอะไรมากเท่านี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนกลัว กลัวบุรุษซึ่ง มีหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่กลับอยู่ในคราบของซาตานร้าย! “มะ...ไม่นะคะ ได้โปรด...” “ถ้าเธอไม่อยากถูกจับแก้ผ้าก็บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าพ่อของเธออยู่ที่ไหน!!??” “ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันสาบานได้...” เสียงใสลนลานบอกอย่างละล่ำละลัก เหงื่อแตกพลั่ก! และรับรู้ได้ถึงรัศมีแห่งความร้ายกาจที่แผ่ซ่านออกมาจากเรือนกายสูงใหญ่ตรงหน้าจนขนลุกซู่ “โกหก!” ดวงตาคู่คมนั้นดุดันและวาวโรจน์ “ก็ได้ เธอบังคับ ฉันเองนะ” สิ้นคำพูดดังกล่าว มือแกร่งประดุจคีมเหล็กก็ตวัดลงไปจับที่ข้อเท้าเล็กๆ แล้วกระชากลากมานอนขึงพรืดแผ่หลาใต้ร่างของ ตนเองอย่างรวดเร็ว “กรี๊ดดด! ปล่อยนะ!” นลินหวีดร้องระงมลั่น รู้สึกถึงโชคชะตาอันเลวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาหาอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้