“ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะตะโกนให้พระชายาเข้ามาช่วย” เจ้าร่างบางบอกทั้งสะอื้น ปากบางที่สั่นระริกนั่น ช่างน่าจูบอีกแล้ว เจ้าชายอับดุล อาซิสทรงทอดพระเนตรมองอย่างหลงใหล “ก็ดีสิ เสด็จแม่ของพี่จะได้รีบเลื่อนงานแต่งงานของเราให้เร็วขึ้นอีกไง” ทรงรับสั่งพลางโน้มพระพักตร์คมเข้มลงไป หมายจะจุมพิตที่ริมฝีปากอันยั่วยวนนั่น แต่เจ้าหล่อนรีบเบือนหน้างามหลบทันที “ทรงทำเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกโจรบ้ากาม” หญิงสาวพูดออกมาเสียงแข็ง “ฮ่าๆๆ โจรบ้ากามเหรอ...ที่พี่ต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะเจ้ารู้ตัวไหม เจ้าอยากมาทำให้พี่คลั่งทำไม” บัดนี้แววพระเนตรอันแข็งกร้าวโกรธจัด ได้แปรเปลี่ยนมาเป็นแววหวานพราวระยับอีกครั้ง แต่เมื่ออีกฝ่ายได้ยินดังนั้นถึงกับหันขวับมาจ้องพระพักตร์อย่างเอาเรื่อง “หม่อมฉันไปทำอะไรให้พระองค์คลั่งกันเพคะ” เจ้าหญิงทรงจ้องไปที่พระเนตรสีนิลอย่างไม่ยอมลดละ “ก็ทุกอย่างที่เป็นเจ้า มันก็ทำให้พี่คลั่งได้ทั้งนั้น ทั้งดวงตาสีเขียวของเจ้า พี่ก็ชอบมอง มันช่างดูมีเสน่ห์นัก จมูกเล็กๆ โด่งๆ ของเจ้า พี่ก็ชอบ ยิ่งริมฝีปากของเจ้ามันยั่วยวนให้พี่คลั่ง ทุกครั้งที่พี่มอง” เมื่อทรงรับสั่งจบก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปลิ้มลองที่ริมฝีปากอันยั่วยวนนั่นอีก