หวันยิหวาต้องตกมาอยู่ในฐานะเชลยของอเนชาแบบจำใจ สิ่งที่เธอมองเห็นจากเขามีเพียงความร้ายกาจ หากอีกด้านหนึ่งที่เขาซุกซ่อนเอาไว้กลับมีแต่ความรักที่เต็มหัวใจ ....................................................... “แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันไป ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของไร่นี้นะ” “เมีย! สั่งได้ไหม?” “ได้ครับผม” อเนชาตอบรับด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น หน้าคมๆ นั้นฉีกยิ้มกว้างแทบจะถึงใบหูเลยทีเดียว “งั้นฉันไปแล้วนะ” หวันยิหวาถอนหายใจเฮือกก่อนจะค่อยๆ เอนกายลงนอนหันหลังให้เมื่อเห็นเขาเดินตรงไปทางประตู แต่แล้วต้องทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อคนที่ทำท่าว่าจะไปก็ยังไม่ไปสักที กลับมาร้องเรียกเธออยู่อีก “รัก...รัก” “อะไร” หญิงสาวขานรับด้วยความรำคาญ “รัก...” “เอ๊ะ เรียกทำไม” หญิงสาวพลิกกายกลับมามองเขาแล้วต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคถัดมาจากคนที่เธอเคยบอกว่าเขาป่าเถื่อนไร้หัวใจ “ไม่ได้เรียก แต่บอกว่า...รัก”