"สามหาว!! ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้มันคงไม่ได้มีลมหายใจมายืนอย่างนี้หรอก!!....แล้วเจ้ากล้าดียังไงถึงได้พูดแบบนั้นออกมาฮะ!!" อาร์เทอร์ตะคอกถามออกมาอย่างคนโกรธจัด ตอนนี้อาร์เทอร์ทั้งเสียวทั้งโกรธ อยากเสพสวาทกับนางต่อก็อยาก แต่ความยโส ความผยองว่าตนเป็นจักพรรดิฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยก้มหัวให้ใคร แล้วทำไมต้องมาต้องมาสนใจแค่สตรีนางนี้นางเดียวด้วยล่ะ ฟาโรห์หนุ่มคิดอย่างยโสในความสูงศักดิ์ของตัวเอง "เออ! แล้วจะทำไมหล่ะ!....ไอ้!..อาร์...เทอร์!...ก็ข้าอารมณ์ค้าง แต่ตอนนี้ข้าไม่สนใจแล้ว! ข้าจะกลับ!!" มาเรียน่าลุกขึ้นจากเตียงทั้งร่างงามเปลือยเปล่า เดินมาหยิบชุดคลุมสีดำเพื่อจะใส่แล้วเดินออกไป แต่เสียงทรงอำนาจก้องกำปนาถ พูดเชิงดูถูกเหยียดหยามอยู่ข้างหลังมาเรียน่า จนทำให้นางลมออกหู หันขวับไปจ้องชายที่กล้าพูดคำนั้นออกมา "นังโสเภณีร่าน!! หากข้าไม่สั่งให้ออกไป! ก็ไม่มีใครกล้าออกจากห้องนี้ไปได้หรอกนะ" ฟาโรห์อาร์เทอร์ที่โกรธมาเรียน่าเป็นอย่างมาก ที่นางทำเหมือนไม่เห็นหัวฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ทำให้ชายหนุ่มเผลอพลั้งหลุดคำพูดไม่ดีออกมา "อาร์เทอร์ถึงท่านจะเป็นจักพรรดิฟาโรห์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอียิปต์ตอนนี้ แต่ข้าก็อยากจะให้ท่าน...จำใส่กะโหลกและสมองเน่าๆเท่าเม็ดทรายของท่านด้วยนะว่า ข้ามาที่นี่เพื่อร่วมงานเลี้ยงฉลอง ไม่ได้มาเป็นนางสนมหรือโสเภณี ขี้ข้าทาสไทให้แกได้รองมือรองเท้าสั่งหรอกนะ!! ไอ้อาร์เทอร์!! แล้วข้าต้องสนใจด้วยหรือ " พูดจบประโยคมาเรียน่าก็สะบัดหน้าหนี แล้วรีบเดินกึ่งวิ่งออกจากประตูห้องนอนทันที เพราะสำผัสถึงรังสีอำมหิตกำลังแผ่กระจายออกมา ถ้าอยู่นานกว่านี้คงเป็นนางที่ต้องเจ็บตัวแน่นอน