เผียะ! “อย่ามาตบหน้าฉัน หล่อนมันก็แค่ของเล่น” พร้อมผลักร่างเล็กให้ล้มลงกับพื้น เดินมาเหยียบมือเล็กข้างที่ตบหน้าตนพร้อมบดบี้เท้าหนัก ๆ กับมือข้างนั้น "โอ๊ย! หนูเจ็บ...” หล่อนบอกเขาพลางพยายามดึงมือข้างที่ถูกบดเหยียบออก แต่ก็ไม่ได้ผล “จำไว้ อย่าคิดมาตบหน้าฉัน ถ้ายังอยากมีมือ อยากครบสามสิบสองก็อย่าคิดทำร้ายฉัน เข้าใจไหม” โน้มตัวมาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นห้องน้ำ พร้อมกับเอามือใหญ่เชยคางมนให้แหงนเงยขึ้นแล้วเช็ดคราบเลือดที่เกิดจากการตบของตัวเองมาไล้ปลายลิ้นสาก เลียชิมรสของมัน “หวานทั้งเลือดเลยนะหนู” "โอ๊ย!" ต้องหงายหลังนอนล้มไปกับพื้น เมื่อเขาผลักหัวของหล่อนด้วยแรงมหาศาล “สำออย! ออกไปรอฉันข้างนอก ฉันอาบน้ำเสร็จจะจัดการเธออีกครั้ง” ยกเท้าที่เหยียบมือเล็กขึ้น แล้วเดินไปใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็น ๆ ให้ไหลอาบร่างตน โดยไม่สนใจพวงมาลาที่จ้องมาทางตนด้วยความเคียดแค้นแม้แต้น้อย “เกะกะลูกตา ไสหัวไปได้แล้ว อย่าลืมสิว่ายายตาบอดของเธออยู่ในกำมือฉัน จะตายตอนไหนก็ได้เพราะมันขึ้นอยู่กับคำสั่งฉัน และชีวิตของเธอก็ด้วย” บอกผ่านสายน้ำออกมาด้วยความหงุดหงิด ทำไมหล่อนต้องทำให้เขาโกรธด้วย ทำไมเด็กน้อยถึงได้น่ารำคาญแบบนี้กัน ปล.ให้ความจิตเถื่อนของป๋าเหวแสดงความรักให้คุณได้เห็นกันนะคะ เรื่องนี้เรามาในความเถื่อน ไม่เหมาะกับสาวที่หัวใจอ่อนแอนะคะ #เขาได้กันตั้งแต่แรกเลยนะเจ้าคะคุณขา....