เหตุเกิดจากความสะเพร่าของ รุ่งฟ้า จึงชักนำเธอมาพานพบกับ อัสดินทร์ เจ้าหนี้หนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ ภายใต้เงื่อนไข หนึ่งความช่วยเหลือต่อหนึ่งอึ๊บ เธอจำใจยอมรับเงื่อนไข ทว่า... มันกลับไม่จบเพียงเท่านั้น ในเมื่อเธอยอมจ่ายทั้งตัวแล้ว เขายังตามรังควานเธอ เพื่อ... เนื้อหนาพอสังเขป... “โอ๊ย! อื้อ!” ร่างอรชรเกร็งรับนอนนิ่ง ไม่กล้าไหวติงทำได้เพียงครวญครางประท้วง “ทำไม... คุณไม่บอกผม...” เขาเค้นเสียงถามบดกรามแน่น ถอนความอลังการออกจากการรุกราน บ้าเอ๊ย! มีแฟนแล้วประสาอะไร ทำไมยังเวอร์จิ้นวะ! “บอกอะไร?” รุ่งฟ้าค่อยหายใจคล่องขึ้นเมื่อความอึดอัดหายไป ปรือเปลือกตาถามเขาอย่างไม่เข้าใจ เธอทั้งง่วง ทั้งมึน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้แพ้ที่ทานไปก่อนหน้านั้นผสมกับฤทธิ์แชมเปญ มันเลยส่งผลกับสติสัมปชัญญะของเธอ “ว่าคุณยังไม่เคยน่ะสิ” พูดจบสะโพกแกร่งก็ถอยออกห่างจากช่องทางรัก เปลี่ยนอาวุธเป็นปลายนิ้วแกร่ง นำทางสร้างความหฤหรรษ์ให้กับคนใต้ร่าง เขาชักเชิดจนคนใต้ร่างอยู่ไม่สุข “อ๊ะ... อึดอัด!” รุ่งฟ้าส่งเสียงครางหลับตาปี๋ กายบิดเร่า ดุนดันข้อมือแกร่งออกแต่ไร้ผล เขากลับจับท่อนขาเธอแหวกกว้าง รองรับการรุกรานแบบใหม่ ปลายลิ้นหนานุ่ม ดูดซับหยาดน้ำหวานจากกึ่งกลางร่าง พร้อมๆ กับใช้ปลายนิ้วแกร่งบุกรุกสรรสร้างความซาบซ่าน สุขล้นให้กับเธอ เวลานี้เธอรับรู้แต่เพียงว่า เธอมีความสุข สุขจนล้น ไหนใครๆ บอกว่าครั้งแรกจะเจ็บไงล่ะ ไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย แรกๆ ก็แค่อึดอัดเท่านั้นเอง “รู้สึกยังไง ชอบมั้ย” เขากระซิบถามชิดเนินเนื้อนางดูดกลืนแรงๆ จนสาวน้อยร้องครางลั่น เกือบจะถึงแต่ไม่ถึงซักที เขายัง ไม่ปล่อยให้สาวน้อยมีความสุขก่อนเขาแน่ “อ๊ายยย! ช่วยรุ่งด้วย อื้อ...” รุ่งฟ้าแทบบ้าเมื่อถูกรุกทั้งบนและล่าง ปลายลิ้นนุ่มเกี่ยวกระหวัดทำตามการชักนำของคนเหนือร่าง และในที่สุดเธอก็ได้พบกับความสุขที่ไม่เคยพานพบมาก่อนราวได้เหยียบย่างบนปุยเมฆหนานุ่มละมุน ร่างแอ่นโค้งราวคันธนู เนื้อตัวเบาโล่ง สบาย