“อย่าคิดอะไรแผลงๆ เชียวนะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง” “ไม่ได้ๆ แม่เขาเหม็นขี้หน้าพี่อย่างกับอะไรดีไม่รู้หรือไง ขืนเดินเข้าไปบอกว่าได้ลูกสาวแม่แล้ว มีหวังโดนสากกะเบือแน่ๆ” ภิรมย์รักษ์คิดแล้วก็เสียวแทน ถ้าเป็นแค่สากกะเบือก็ดี เธอกลัวจะเป็นอีโต้นี่สิ มีหวังได้เป็นหม้ายก่อนแต่งแน่นอน “กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ” “เอาหัวรับน่ะเหรอ ถึงตายเชียวนะ อูย...” พูดไปแล้วก็ต้องร้องโอดโอยออกมาอีก เพราะคราวนี้เขาไม่ใช่แค่เขกกะโหลก แต่ยังตีสะโพกเธอด้วย สาวน้อยจึงอดบ่นกระปอดประแปดไม่ได้ “อะไรกัน ยังไม่ทันได้แต่งเลยก็ลงไม้ลงมือเสียแล้ว อย่างนี้ไม่อยู่ด้วยแล้ว กลับบ้านดีกว่า” เธอทำท่าจะผลักอกเขาออก แต่ก็ยากเย็นเหลือเกิน ไอสูรย์หนักอย่างกับหินผา แต่แปลกที่ว่าตอนร่วมรักกัน เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าหนักอะไรเลย นอกจากรู้สึกอย่างอื่น พอคิดมาถึงตรงนี้แก้มสาวก็แดงก่ำ ดวงตาหยาดเยิ้มจนคนมองอดไม่ได้ต้องก้มลงจูบแรงๆ “อย่ามองอย่างนี้เชียว เดี๋ยวก็ไม่ได้กลับบ้านหรอกคืนนี้”