“ได้ยินว่าพี่ศิลาเลี้ยงต้อยเหรอ” “ปากหมา!” “หูย! ด่าอย่างเดียวก็ได้ ไม่เห็นต้องลงมือลงเท้าเลย นี่น้องนะครับพี่” “พูดไม่คิดเอง ช่วยไม่ได้” “คร้าบๆ ผิดไปแล้วคร้าบ” “เด็กมันน่าสงสาร ถูกตบตีมาตั้งแต่เด็กเห็นแล้วจะไม่ช่วยมันก็กระไรอยู่” “พระเอกโคตรพี่กู” “ไอ้ศิล!” ศิลวัฒน์ยิ้มแห้งๆเป็นเชิงบอกว่าล้อเล่นเฉยๆ “กูเลยรับอุปการะ ถือว่าทำบุญ” ศิลาธรเอ่ยปากบอก ใบหน้าคมเข้มติดจะเย็นชาครุ่นคิดถึงใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของเด็กคนนั้น ใจหนึ่งนั้นสงสาร หากวินาทีต่อมาที่ได้สบกับดวงตากลมโตนั้นเข้าอีกใจหนึ่งก็เกิดความเอ็นดูขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ “ด้วยความเอ็นดู?” “อือ” “หรือเลี้ยงไว้ดูเอ็น?”