“เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยสิ ผมปีเตอร์ลูกของแม่เทเรซ่า เพื่อนของพ่อคุณ” เมื่อได้ยินดังนั้น เชอริตารีบเปิดประตูให้ปีเตอร์เข้าไปพร้อมพาเข้าไปในบ้าน เนื่องด้วยถ้าเป็นลูกชายของคุณป้าแสนใจดีอย่างเทเรซ่า เขาต้องเป็นคนดีแน่ แต่พอก้าวเดินเข้าไปในบ้านปุ๊บ คนร่างโตนั้นก็ยื่นมือมากระชากต้นแขนของเธอทันที “เธอมันโสเภณี พ่อของเธอกับเธอนี่มันแผนสูงนะ พ่อก็โกงเงินบริษัท ส่วนลูกสาวก็อยากจะเสวยสุขบนกองเงินกองทอง” สีหน้าของชายหนุ่มฉาบฉายด้วยความแข็งกร้าว เสียงที่เอ่ยก็น่ากลัวและเยียบเย็น เหมือนมัจจุราชที่จะมาเอาวิญญาณของสาวน้อยตรงหน้า “อะไรกันคะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ” เชอริตาสาวน้อยอ่อนหวานร้องทักท้วงด้วยความตกใจ และพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนา เพราะเขาบีบแขนเธอเต็มแรงเหมือนต้องการให้แหลกคามือ พลันนึกสงสัยในคำพูดของฝ่ายชายว่า กำลังหมายถึงเรื่องใด “ไม่ต้องมาทำไขสือ นี่เป็นแผนการของเธอกับพ่อชั่วๆ ใช่ไหม ที่ต้องการจะจับฉัน” ยิ่งโมโหเมื่อเห็นอาการไร้เดียงสาของสาวตรงหน้า “แผนอะไร ฉันไม่เข้าใจ” หัวคิ้วขมวดขึ้นเมื่อแสนจะไม่เข้าใจ รวมถึงเนื้อตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัวท่าทางดุดันของชายร่างโต “อย่ามาแสร้งทำเป็นสำออยต่อหน้าฉัน” ปีเตอร์ตะเบ็งเสียงใส่อย่างเดือดดาล “พ่อของเธอยักยอกเงินบริษัทแล้วยังจะให้ลูกสาวที่เป็นโสเภณีมาเป่าหูแม่ของฉันอีก พวกเธอกล้ามากนะ” ปีเตอร์มองหน้าของเชอริตาอย่างเสียดายความสวย ไม่น่าเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้เลย ก่อนจะรู้สึกถึงความชาหนึบบนกรอบหน้า เพียะ ไม่นานมือแกร่งต้องยกขึ้นลูบแก้ม ฝ่ามือน้อยๆ ตบเขาเต็มกำลัง “คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าคุณพ่อกับฉันแบบนี้” สุดจะทนกับผู้ชายตรงหน้า และไม่เข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดมันคืออะไร จนฝ่ายชายยื่นเอกสารสองสามแผ่นมาให้และขยับตัวออกห่าง ไม่นานมือบอบบางเริ่มสั่นไหวเมื่อสิ่งที่เห็นคือ หลักฐานการยักยอกเงินของบิดา