“ตื่นแล้วหรอ” พี่ริวโผล่เข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ ตอนนี้ผมจะทำหน้ายังไงดี เริ่มกลัวว่าเรื่องเลิกกันเมื่อวานที่ท้าทายออกไปพี่ริวจะทำจริงๆ ผมแกล้งงัวเงียไปกอดอ้อน บ่นปวดบ่นเมื่อยเง้างอนเรียกเสียงหัวเราะของพี่ริวได้ทันที อ้อมแขนกระชับให้ไออุ่น “ไง ยังจะเลิกอีกไหม” พี่ริวถามเสียงดุ เหมือนรู้ทันในสิ่งที่ผมกลัว “ที่คำว่ารักนะพูดยากเย็นนะ แต่ทำไมคำว่าเลิกถึงพูดง่ายจัง ไม่รักพี่เลยหรือไง” พี่ริวพูดเสียงแผ่วใส่หูลูบหลังปลอบ เสียงหัวใจพี่ริวเต้นสม่ำเสมอ คงไม่ได้พูดด้วยอารมณ์ซินะ “ผมขอโทษ ผมแค่กลัวพี่ไม่รัก” นาโนพูดเสียงแผ่ว ใจเราตรงกันจริงๆ ต่างฝ่ายต่างกลัวอีกคนไม่รัก “ถ้าไม่รักมึง วันแรกมึงไม่ได้มาห้องนี้หรอก” ผมบอกความรู้สึกออกไป “กูอาจจะหลงรักเด็กผู้ชาย คนที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งวิ่งหนีไปตั้งแต่วันแรกแล้วก็ได้” ประโยคที่สองที่ยอมบอกความในใจ “พี่รักผมตั้งแต่วันแรกเลยหรอ” ผมสวนคำถามกลับทันที “เออ!! รักใครก็ไม่รู้ที่เอาแต่หนีกู” พี่ริวตอบด้วยคำพูดและลมหายใจที่เข้ามาคลอเคลียข้างแก้มขาว เราหยอกล้อกันต่อสักพักจนนึกถึงไมโครขึ้นมา ปรี่หาโทรศัพท์พยายามกดเบอร์โทรแต่อีกฝ่ายปิดเครื่อง พี่ริวพูดให้ผมแยกแยะอย่าไปวุ่นวายกับความรักของคนอื่น “ฟังพี่นะ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน และโชคชะตาดูอย่างเรื่องของเราซิ สุขบ้างทุกข์บ้างแต่เราก็รักกัน คู่ของไมโครกับกรก็เหมือนกัน ให้เวลาให้เป็นเรื่องของเค้าเถอะ เราอยู่ห่วงใยห่างๆ ก็พอนะ” ประโยคนี้ผมเรียนรู้ได้ เพราะมันมาจากความรักของตัวเองล้วนๆ ประสบการณ์ที่พี่ริวเคยทิ้งขว้างความรักของผู้หญิงคนหนึ่ง เพราะช่วงนั้นวัยนั้นยังไม่รู้จักความรักความรัก แต่วันนี้ผมโชคดีมากที่ได้อยู่ในช่วงที่พี่ริวรู้จักรักใครจริงๆ สักคนหนึ่ง ขอให้ความรักของเราคือความห่วงใยอยู่ดูแลกันไปทุกๆ วัน มันคือความสุขที่ผมสัมผัสได้จริง อย่าละเลยความรัก เพราะความรักดำเนินไปในทิศทางของมันทุกๆ วัน ถ้าวันไหนรักเดินไปผิดทางเราอาจกลับมาแก้ไขไม่ทันแล้ว ผมรู้แค่ต้องดูแลหันให้มีความสุขทุกๆ วัน ไม่อยากคาดหวังหรือกะเกณฑ์อะไรปล่อยให้ความรักของเราเป็นไปในทิศทางของมัน