“คงจะช่วยงานพี่เหนือไม่ได้...หรอกค่ะ” เอาวะ...ปฏิเสธไปตรง ๆ แบบนี้แหละ ถ้าเขาไม่พอใจแล้วไล่ออกตอนนี้เธอก็พร้อมจะยอมรับนะ ดีเสียอีก...จะได้ไปหางานใหม่ เอาให้อยู่ไกลแดนเหนือแบบ...คนละทางไปเลย “ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดนะ ทุกคนต้องผ่านการเรียนรู้ด้วยกันทั้งนั้น ตอนนี้ยังไม่ทำเลย หนูดาวพูดแบบนี้ จะให้พี่ตีความยังไงกันครับ” “ก็ไร้ความสามารถไงคะ...ไล่ออกได้ ถือว่าบกพร่องต่อหน้าที่ ไม่เหมาะสมที่จะทำงานกับบริษัทที่ใหญ่โตและมั่นคงอย่างโรงแรมของพี่เหนือ” ไม่พูดเปล่า ใบหน้าพันดาวเปื้อนยิ้มและผงกขึ้นลงถี่ ๆ แดนเหนือเกือบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา เขามองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตพร้อมกับคลี่ยิ้ม “ถ้าพี่ไม่มั่นใจ พี่คงไม่เลือกหนูดาวหรอกครับ” คำตอบของเขา...มันทำให้เธออึ้งจนพูดไม่ออกไปชั่วคราว “แต่ก็ต้องบอกกันไว้ก่อน ตอนทำงาน พี่ไม่คิดว่าหนูดาวเป็นคู่หมั้นหรอกนะ งานคืองาน สิ่งไหนดีก็ชมกัน แต่ถ้าผิดพลาด...ยิ่งมาจากความไม่สนใจงานก็ต้องตำหนิกัน พี่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น” โว้ย! มันจะอะไรนักหนาเนี่ย คนไม่อยากทำก็ยัดเยียดจัง ทำไมถึงไม่หาคนที่เขาอยากทำเล่า โมโหแล้วนะ “ถ้าอย่างนั้นหนูดาวก็ขอพูดตามตรงละกันค่ะ ไม่อยากทำงานที่พี่เหนือบอกค่ะ ถ้าไม่ให้ทำตำแหน่งที่สมัครมา หนูดาวก็ไม่ทำ!” เธอพูดออกไปอย่างชัดเจนและมั่นใจว่า...แดนเหนือจะต้องไล่เธอออกแน่ ทว่า...