กาเซียร์ หญิงสาววัย 20 ปี ที่เติบโตมาในบ้านอุปถัมภ์ เธอไม่เคยได้พบเจอครอบครัวที่แท้จริงของเธอ มีเพียงซิสเตอร์เท่านั้นที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กๆ สร้อยคอล็อกเก็ตที่ติดตัวมาเปิดออกดูก็ว่างเปล่า แต่หญิงสาวยังคงเก็บมันไว้กับตัวเสมอมา ถือเป็นสิ่งแทนใจ ตั้งแต่เธออายุย่างเข้า 19 ปี เธอก็เริ่มฝันแปลกๆ ฝันถึงสถานที่ที่เธอไม่เคยเห็นมันมาก่อนในชีวิตจริง ภาพความฝันที่ถูกฉายซ้ำๆ จนเธอจำมันได้ขึ้นใจ เธอไม่เคยเล่าเรื่องความฝันนี้ให้ใครฟังนอกจากเพื่อนสาวของเธอ แม้แต่ซิสเตอร์ก็ยังไม่รู้ เธอพยายามหลายต่อหลายครั้งที่จะค้นหาว่าสถานที่แห่งนั้นมันอยู่ที่ไหน แต่ก็หาไม่เจอ ความฝันที่เหมือนความจริง ความฝันที่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มีคนจงใจและตั้งใจให้เธอฝันถึงสถานที่แห่งนั้น..... ไคล์ แวมไพร์หนุ่มที่หลับใหลมานานเป็นร้อยปี ชายหนุ่มที่เฝ้ารอหญิงสาวที่เป็นของเขา หญิงสาวที่ถูกตีตราจองตั้งแต่เกิด ถ้าไม่เกิดเรื่องจลาจลครั้งนั้น เขาคงไม่ต้องมานอนนิ่งอยู่บนเตียงนานเป็นร้อยปีแบบนี้ การตีตราจองเท่ากับว่าหญิงสาวเป็นของเขา ถึงแม้จะยังไม่ถึงเวลาที่จะได้เจอกัน แต่เมื่อเขาสลบไปแบบนี้ จึงทำได้เพียงแค่ภาวนาให้เธอมาหาเขาให้เร็วที่สุด เลือดของเธอเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ แล้วกาเซียร์จะทำอย่างไร เธอจะทำใจได้หรือไม่ เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนของแวมไพร์หนุ่ม เธอจะเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาตินี้หรือไม่ หญิงสาวเดินมาเรื่อยตั้งแต่ชั้นบนสุดที่เธออยู่ จนถึงชั้นสองของคฤหาสน์ ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าต่างบานหนึ่ง มองไปด้านนอก ส่วนดอกไม้นานาชนิดกว้างไกลสุดสายตา "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านี่ภาพมายาหรือว่ามันมีจริงๆ แต่มองแล้วสดชื่นดีจัง" สายลมพัดเย็นเข้ามาปะทะร่างบางที่ยืนอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นหอมหวานจากตัวของเธอคลุ้งไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ชายหนุ่มผมบลอนด์นัยน์ตาน้ำเงินประกายเข้ม ที่กำลังพยายามตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อกลบเกลื่อนความน้อยใจเมื่อครู่ ต้องเสียสมาธิเพราะกลิ่นหอมหวานจากกายของหญิงสาว " เธอรู้ตัวมั้ยกำลังทำอะไรอยู่" มือหนาวางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างแรง ฟรุบฟริ้ว~~ ก่อนจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วมาหยุดอยู่ข้างหลังของหญิงสาว ซอกคอขาวหอมกรุ่นน่าลิ้มลอง ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น พร้อมแนบชิดกายหนากับร่างบาง มือหนาโอบกอดเอวคอดเล็กของหญิงสาวไว้ " อร๊่ายย!!!! "หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่ต้องสงบนิ่งเมื่อยินเสียงของเขา "หอมจัง ฉันจะบ้าตายแล้วรู้มั้ย มายืนทำอะไรตรงนี้" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหลงใหล "นี่ปล่อยนะ นายจะทำอะไรนะ" หญิงสาวพยายามขัดขืน นี่มันที่โล่งแจ้งแบบนี้เขาจะทำแบบนี้กับเธอได้ไง "ทำไม เธอเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้" ไม่เพียงแค่พูดเขายังกระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิม ทาบทับริมฝีปากลงบนคอขาว "ไอ้ผีดูดเลือดโรคจิต ปล่อยนะ" "เรียกใหม่ซิ" "เอ่อ.. บอกให้ปล่อยไง!! " " ไม่ ฉันยังลงโทษเธอไม่เสร็จ!" หญิงสาวพลิกตัวหันหน้ามาเผชิญกับเขา เธอไม่รู้ตัวว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมเขาต้องลงโทษเธอด้วย "ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ?" "อย่าทำเป็นไม่สนใจฉันอีก" พูดจบเขาก็ทาบทับริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ก่อนจะมีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง