“ตกลงค่ะ ถ้าคุณยังยืนยันความคิดนี้ของคุณ ระหว่างเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ฉันจะปล่อยให้คุณเกลียดฉันและแกล้งฉันเท่าที่คุณจะพอใจ แต่จำไว้นะคะว่ายังไงฉันก็คือฉัน ถึงคุณจะไม่ได้รู้จักฉันทั้งหมด แต่อย่างน้อยคุณก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมากดหัวกันง่ายๆ ถ้าวันหนึ่งฉันทนไม่ไหวขึ้นมา ก็อย่ามองว่าฉันร้ายเลยนะคะ” สายตาของปริศนาดูแข็งกระด้างจนน่าโมโห มันทำให้มิคาเอลนึกถึงเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนตอนที่เขากับเธอเจอกันช่วงแรกๆ สายตานี้นี่เองที่เธอใช้มองเขาตอนนั้น สายตาของความโกรธเกลียดที่ทำให้เขาเคยเชื่อว่าจะไม่มีทางทำให้เธอใจอ่อนได้ “ได้...ถ้าอย่างนั้นเราก็มาดูกันว่า ระหว่างฉันกับเธอ ใครจะร้ายได้มากกว่ากัน”