เผียะ!! แต่ยังไม่ทันจะถามให้ได้คำตอบว่าเธอคือใคร ใบหน้าหล่อเข้มของชายหนุ่มก็หันไปตามแรงตบ ที่นาตาเซียฟาดฝ่ามือบางลงมายังใบหน้าเขาแบบไม่ออมแรงสักนิด ลูคัสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม กลิ่นเลือดลอยอบอวลอยู่ในปาก ก่อนจะค่อยๆ หันใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นผื่นเป็นรอยนิ้วทั้งห้ามองมายังหญิงสาว “ฉันไม่ใช่นาเดียร์อะไรนั่นของนาย” นาตาเซียจ้องมองชายหนุ่มเขม็ง ความโกรธเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเป็นพันเท่า จนอยากฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ตายคามือ เผียะ!! “แล้วนี่คือค่าตอบแทนที่นายกล้าจูบฉัน” หญิงสาวฟาดฝ่ามือลงไปยังใบหน้าชายหนุ่มอีกครั้งเพราะแรงโกรธที่พวยพุ่งอยู่ในตัว แต่ยิ่งกระตุ้นให้ลูคัสอยากเอาชนะเธอมากขึ้นเท่านั้น ชายหนุ่มกระชากร่างบางเข้าหา ก่อนจะบดจูบลงไปบนเรียวปากอิ่มของเธอแบบไม่รั้งรอ มันไม่ได้มีความนุ่มนวล อ่อนหวานเหมือนก่อนหน้าสักนิด “อื้อ...” นาตาเซียพยายามดิ้นรนขัดขืนเต็มกำลัง แต่ยิ่งดิ้นเธอก็ยิ่งเสียเปรียบเขามากขึ้นเท่านั้น เมื่อการจูบแบบลงโทษสิ้นสุด ลูคัสก็ผลักหญิงสาวออกห่างแบบไม่ไยดี แม้หัวใจจะเต้นแรงมากเพราะความเหมือนนี้ก็ตาม แต่รู้แล้วว่าเธอไม่ใช่นาเดียร์ “แล้วนี่คือค่าตอบแทนที่เธอกล้าตบหน้าคนอย่างผม” ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนดูน่ากลัว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ยามโกรธจนควันออกหูแบบนี้ นาตาเซียก็ไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหมเหมือนกัน “สารเลว” หญิงสาวยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก หน้าตาแสนรังเกียจ พยายามลบสัมผัสนั้นให้ออกไป แต่ลูคัสกลับอยากตอกย้ำ “รู้ก็ดี เพราะฉันคงไม่ยอมให้ใครมาตบหน้าฉาดใหญ่แล้วลอยนวลไปง่ายๆ” ลูคัสเดินเข้าใกล้หญิงสาวที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ส่วนนาตาเซียนั้นก็ถอยร่นจนหลังชิดติดผนังไม่มีทางให้ไปต่อ ตามนิสัยของชายหนุ่มถ้าได้เจ็บแล้วต้องเอาคืนให้สาสม ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ถึงเธอจะหน้าเหมือนคนรักเก่ามากก็ตาม “หน้าตัวเมีย นายเป็นใคร ขึ้นมาบนเครื่องบินของฉันได้ยังไง?” คำด่าทอของหญิงสาว ทำให้ลูคัสอยากหัวเราะ ถึงภายนอกจะใช่แต่นิสัยช่างดูแตกต่าง