เทวีศิขริน

เมื่อความริษยาก่อเกิดโดยมีตำแหน่งเทวี ตำแหน่งสตรีผู้ปกครองเมืองลับแลเป็นเดิมพัน การทำผิดศีลธรรมจึงเกิดขึ้น............. "ข้าอยากเอามีดกรีดเจ้าเป็นชิ้นๆให้สมกับที่เจ้าเข้ามาเหยืยบย่ำหัวใจของข้า แต่ข้าไม่จำเป็นต้องทำเพราะรุ่งเช้า เจ้าจะโดนพ่อเมืองกระทำแทน คราวนั้นแหละ ข้าจะหัวเราะให้สาแก่ใจ ที่คนที่เจ้ารักที่สุดสั่งพิพากษาชีวิตเจ้า!” รัมภาหัวเราะเย้ยยันกับร่างที่นอนแน่นิ่งไม่ได้สติ ทรงพลรีบเข้ามาจับแขนรัมภาอย่างใจร้อนในนาทีทองของตน “เริ่มแผนได้แล้ว ก่อนที่นางกับลูกจะตื่นเสียก่อน” รัมภาพยักหน้า ก่อนทั้งสองจะช่วยกันดับตะเกียง รัมภาบรรจงถอดเสื้อผ้าและปลดผ้าถุงให้ร่วงลงไปกองกับพื้นต่อหน้าชู้รัก ทรงพลมองร่างเปลื่อยเปล่าตรงหน้าอย่างตกตะลึง แสงสว่างจากคบเพลิงด้านนอกสอดส่องเข้ามาให้ร่างของรัมภางามกว่าทุกวัน มือหนาอันแข็งแรงอดทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบตวัดเอวนางให้พุ่งเข้ามาแนบกายตนอย่างเสน่หา “ทำให้เต็มที่เลยนะ ผัวรัก” รัมภากระชิบข้างหูทรงพลท่ามกลางความมึด ทรงพลใช้นิ้วไล้ไปตามดวงหน้านั้นอย่างหื่นกระหาย “ข้าจะจัดให้อย่างสาสมใจ ว่าแต่เจ้า ครางออกมาให้สุดเสียงเลยนะ เมียรัก” พูดจบ ทรงพลก็ก้มลงซุกไซ้ซอกคอร่างอวบอย่างเมามันส์และมัวเมา รัมภาดัดเสียงหวานร้องครางยียวนชู้รักอย่างพึงพอใจ “อะ..อืม” ข้างนอกตำหนัก พลับพริ้งได้ยินเสียงรัมภาแว่วมาก็เหงื่อแตกพลั่ก ก่อนจำใจทำตามแผนที่รัมภาวางไว้ต่อไปอย่างเสียไม่ได้ พลับพริ้งเข้าไปปลุกดาหลาและบริวารของพ่อเมืองทรงศรีหลายคนโดยอ้างว่าแอบเห็นโจรชุดดำเข้ามาในบริเวณเขตเมืองศิขริน เหล่าบริวารและทหารลาดตะเวณพากันเตรียมอาวุธเดินตามพลับพริ้งไปทันที พลับพริ้งจงใจนำทางทหารและบริวารนับสิบมายังตำหนักของมินตรา ทำให้ทุกคนได้ยินเสียงสุขสมของชายหญิงคู่หนึ่งแว่วเข้ามา “อือ อาาา พี่จ๋า” “มินตรา เจ้าสุดยอดเหลือเกิน อาาา” ทรงพลและรัมภากำลังเสพสมนัวเนียกันอย่างเร่าร้อน แต่ข้างนอกตำหนัก ทหารและบริวารพากันซ็อกไปตามๆกันโดยเฉพาะดาหลาที่ทรุดลงกับพื้นอย่างแรง “เสียงนั่น เสียงพ่อเมืองหรือไม่?” ดาหลาหันไปถามผู้มาด้วยกันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ทุกคนต่างส่ายหน้ากันหมด พลางมองไปยังที่มาของเสียงอย่างสุดซ็อกที่มินตรามีชู้!